Wypędzeni...

Siedzi Pan Bóg na chmurce i się ludziom dziwuje,

że by tworzyć - niewielu, chętniej każdy coś psuje.

Siedzi w brodę się drapie i tak myśli strapiony,

po co ludziom dwóch mężów, albo po co dwie żony ?

Po co walczą ze sobą, skoro człeka los znany,

najpierw są narodziny, potem jest pochowany ?

Po co żreć się zajadle, czyja racja na stole,

skoro droga tak krótka, na tym ziemskim padole ?

Czemu księża miast uczyć miłosierdzia wśród ludzi,

w politykę wdeptują, kasą się każdy trudzi ?

Jak przekonać, że miłość ma wartości nadrzędne,

skoro każdy się stara, usiąść wyżej na grzędę ?

Przyszedł diabeł, siadł obok, nie wygląda najlepiej,

głową kiwa z frasunkiem, po kolanie się klepie.

Cóż cię martwi tak bardzo ? - Pan Bóg diabła zapyta.

Bo już nie wiem, mój Boże, kto jest chłop, kto kobita.

Nie wymyślę, mój Boże, nowych form pokuszenia,

ludzkość za bardzo pędzi i za szybko się zmienia.

Posiedzieli tak chwilę, może wiek, albo dwa,

a na Ziemi wciąż chaos, każdy bardziej się pcha.

Panie Boże - ruszajmy - tu już nic nie zdziałamy - 

rzecze diabeł do Boga, bo już był spakowany.

Pan Bóg łzy gorzkie otarł, co Mu z oczu spływały,

brodę dłonią przygładził, i poprawił sandały.

Czas najwyższy - mój diable - odrzekł Pan Bóg ze smutkiem - 

wypędziłem ich z raju, ale z odwrotnym skutkiem.

I ruszyli gdzieś w niebyt ogromnego kosmosu,

bo dość mieli już ludzi i ludzkiego chaosu.