Jaskinia Mroźna, czyli zostaliśmy Jaskiniowcami...

     Muszę się przyznać, że Jaskinia Mroźna nie była pierwszą z tatrzańskich Jaskiń jakie żeśmy "zdeptali", ale wstyd wyznać...

Pierwszą w polskich Tatrach...

     Jakoś tak się złożyło, że słowackie to i owszem, ale do polskich nas dobre Bogi nie zaprowadziły...

Niewątpliwego smaczku dodawał fakt, że Jaskinie Mroźną zwiedza się samodzielnie...

Zabłądzić niepodobna, bo  Jaskinia ma tylko "wlot" i "wylot", ale adrenalinki odrobinka jest...

I z każdym krokiem odrobina mniej cywilizacji...

     Było "z góry" i "pod górę"...

     Było "widnawo" i "ciemnawo"...

     Było nawet "na szuraka" i "na pełzaka"...

To taki nowy sposób przemierzania jaskiń...

Nasz autorski wynalazek...

     W niektórych fragmentach Jaskinia ma tak mizerną wielkość korytarza, że w "pionie" przebyć się jej nie da...No chyba, że się ma około metr wzrostu...

     Już na wstępie Mroźna dokonuje selekcji dietetycznej eliminując jakąkolwiek "nadwagę" w sposób naturalny...

W połowie trasy zmusza swoich Gości do pokłonu...

Najprościej było by pokonać owe korytarzyki na kolanach...

     Pan N. liczący znacznie więcej niż metr wzrostu pokonywał owe fragmenty "szuraczkiem"...

W bardzo niskim przysiadzie, trzymając poopę ledwie nad błotnistą mazią robił kroki z niemiłosiernym hałasem...

Szurał podeszwami po blachach ścieżki...

Jaskinia odpowiadała spotęgowanym echem....Szurrrr...Szurrrr...Szurrrrr...

Mnie "poniewierało" odrobinkę mniej...

Nie mając plecaka mogłam sobie pozwolić na przełażenie przesmyków bokiem...

Oczywiście w kucki, ale dostawiając stopy czyniłam znacznie mniej hałasu...Tyle, że pełzłam...

Krok - dostawka...Krok dostawka...

No...Z tym hałasem nie przesadzajmy...

Caluśki czas chichotałam...

     Wrażenia były wręcz nieziemskie, a kiedy unieśliśmy wzrok do góry dech w piersiach zamarł...

     Pół kilometra niezapomnianych wrażeń zakończonych bardzo prozaicznym wyjściem...

     Chociaż nie powiem...Zaskoczenie było...

     Za drzwiami wyjściowymi czekały na nas schody...

Nie tradycyjny szlak, ale właśnie bardzo cywilizowane i wygodne, drewniane schodki...

     Niech żyją Górale !!

     Po "poniewierce" jaką nam zgotowała Mroźna to była prawdziwa rozpusta dla naszych nóg...

     A potem zostało nam ledwie kilka kilometrów do Hali na Ornaku...