Jestem wyrodnym Dziwolągiem...:o)

     - Coś Ty taka uśmiechnięta ?? - zapytała od progu wchodząca właśnie Znajoma...

     - A co ?? Stało się coś ?? - zapytałam, bo nijak ogarnąć nie mogłam, czemu moje lico ma świecić jakimś traumatycznym wyrazem...

     - Jak co !! - prawie wykrzyknęła Znajoma... - syndrom opuszczonego gniazda... - wyjaśniła...

Wyjawieniu owej tajemnicy towarzyszyła salwa mojego śmiechu...

     - Orzesz...Ty... - wydusiłam łapiąc oddech między napadami "głupawki"... - aleś wymyśliła...

     - No co !! Syndrom jest ?? Jest !! To musowo, żebyś była kolejną "ofiarą"... - kontynuowała temat Znajoma, bardzo poważnym tonem...

     - Ja wyrodna matka jestem... - próbowałam się wyłgać z tematu...

     - Wyrodna nie wyrodna, syndrom mieć musisz... - autorytatywnie obwieściła Znajoma...

Hmmm...

     - To może mam i nic o tym nie wiem ?? - łagodziłam...

Znajoma spojrzała na mnie z nadzieją...

     - Posprzątałaś już całą chałupę ?? - rozpoczęła dochodzenie...

     - Nie bardzo...jakoś na porządki natchnienia nie mam... - wyznałam...

     - To może ciasta pieczesz ?? - próbowała...

     - Deser na tą niedzielę zrobiłam...Liczy się ?? - wyliczałam...

     - Nie...Jeden deser to lipa...Może z obiadkami do Młodych jeździsz ?? - Znajoma spojrzała z lisim błyskiem w oku...

     - Zdurniałaś ?? A po kiego mam się Im po chałupie plątać ?? - zaczynałam czuć się niepewnie...

     - To może dzwonisz codziennie po nowiny ?? - próbowała Znajoma z innej beczki...

     - Nie dzwonię... - było mi coraz bardziej "niewyraźnie"...

W oczach Znajomej pojawił się wyrzut...

     - To może przeniosłaś swoje uczucia macierzyńskie na Córkę ?? - Znajoma nie odpuszczała...

     - A co miałam przenosić...Córcia już od dawna "na swoim"... - dochodzenie zaczęło mnie bawić...

     - Hmmm... - widać było, że Znajoma z coraz większym trudem przyswaja moje odpowiedzi...- to może chociaż kłócisz się z Panem N. ??

     - A niby o co ?? -tym razem ja rozpoczęłam dochodzenie...

     - No nie wiem...o cokolwiek... - widać było, że Znajomej brakuje już inwencji...

     - Nie mamy czasu na pierdoły...Po weselu pojechaliśmy na kilka dni w Bieszczady...Potem urządziliśmy w pokoiku sypialnię...A teraz to już standard, dom, praca, dom, praca...

     - No to rzeczywiście syndromu nie macie... - wyszeptała ze smutkiem Znajoma... - Dziwolągi jesteście jakieś...

     Kiedy zniknęła za winklem z dziwnym wyrazem twarzy przypomniałam sobie nagle...

     - Wysłałam do Młodego sms-a, bo poczta do Niego przyszła !!

     Mogłam chociaż tym sms-em poprawić Jej humor...

     Tylko czy jeden sms można uznać za objaw syndromu opuszczonego gniazda ??