Wielkanoc w Bieszczadach...

     Kilkadziesiąt lat temu, kiedy moje włosy miały kolor gorzkiej czekolady, a w kolanach tak potwornie nie łupało, nawiedziła nas jedna z Cioteczek…

     - Jadę na Wielkanoc do Rodziców… - zakomunikowała moim Rodzicom.

     - No i…?? – Tata nie załapał komunikatu.

     - Może by Młoda ze mną jechała…?? – zapytała Cioteczka (dla ścisłości dodam, że Młoda to niby ja).

     - Nie ma Ci kto bagaży nieść…?? – Tata był dosadny.

     - No przestań…!! A właściwie pomoc by się przydała… - wydukała zaczerwieniona Krewna.

     Nie czekałam na ostateczną opinię Rodzicieli…przysiadłam między Ich fotelami, zrobiłam „oczy kota ze Shreka”, ręce złożyłam jak do modlitwy i zamarłam w pozie błagalnej…

     - Ja chętnie te bagaże poniosę… - wyjęczałam.

     - O !! To, że Ty w Bieszczady możesz nawet na piechotę to my wiemy !! – usłyszałam druzgoczącą opinię Mamy, druzgoczącą, ale prawdziwą…

     Po godzinnych pertraktacjach wydusiłyśmy z Cioteczką zgodę na wspólny wyjazd…

     Dwa dni minęły na energicznych przygotowaniach…

Mój entuzjazm był nie do zagłuszenia !! Po pierwsze tydzień w Bieszczadach, po drugie kilkunastogodzinna podróż pociągiem…jeśli jest Raj to właśnie tak wygląda !!

     Ledwie zajęłyśmy miejsca w przedziale Cioteczka się odezwała…

     - Nie mów do mnie „Ciociu”…

     - To jak mam mówić…?? – zbaraniałam jak ta baranica…

     - Nie wiem…wszystko jedno…możesz po imieniu… - odpowiedziała mi trochę zaczerwieniona Cioteczka…

     - A dzieciak jak ma do Ciebie mówić…?? – w podróży towarzyszył nam kilkuletni syn Cioteczki…

     - On mało co gada… - odpowiedziała mi Cioteczka…

Strasznie była ze mnie „niekumata” nastolatka…

     Przez całą podróż niewiele się odzywałam, koncentrując się głównie na ulubionym zajęciu…marzeniom…nigdzie nie marzyło mi się tak wspaniale jak w pociągach…

Końcówkę naszej podróży odbywałyśmy mniej przeze mnie lubianym PKS-em…

     Nie mam pojęcia co robiłam po drodze, w każdym razie stan „moich” Bieszczad zauważyłam dopiero wysiadając z owego PKS-u…

Prosto ze schodków autobusu wdepnęłam w ogromniastych rozmiarów zaspę…Pewnie nie było by to dziwne, gdyby nie fakt, że przyjechałam w półbucikach i lekkim prochowcu…u nas temperatury już od kilku dni wzbijały się w okolice dwudziestu stopni…

     Babcia na nasz widok załamała ręce…

     - Całkiem Wam Bozia rozum odjęła…??

     - Dziecku się nie dziwię (niby mnie), ale Ty stara krowo (nie jestem pewna, czy napisać to z dużej litery) !! Już Ci to miastowe życie w głowie poprzewracało !! - trwał babciny słowotok…

     Cioteczka potulnie spuściła głowę…

     W nocy zaczęła się zamieć…temperatura spadła do minus dziesięciu… Uwięziona w domu spoglądałam na moje Bieszczady przez szybę…były równie odległe jak w mieście…

     Po tygodniu przestał padać śnieg…Po dwóch tygodniach przebił się pierwszy PKS i mogłyśmy wrócić do domu…

     Na dojście do autobusu ja dostałam dziadkowe ciżemki z futerkiem…Cioteczka człapała za nami w półbucikach na koturnie…Małoletniego Kuzyna otulonego w koc niosła Babcia…

     Na pożegnanie Babcia wyszeptała mi do ucha…

     - Niech Cię Bóg ma w opiece, bo na tego Postrzeleńca nie licz… - i z dezaprobatą spojrzała na swoją Córkę.