Menu gotowe...czyli o roladkach i marchewce z ananasem...

     No to, żeby nie było...komunikat podstawowy...
     Żyję...
     Chociaż przyznać muszę, że mam ogromną ochotę dopisać końcówkę do owego komunikatu z pewnego starego skeczu..."żyję, ale cóż to za życie"...
Jestem taka zdechła, że już chyba bardziej zdechła być nie mogę...
Nie, nie...to żaden kociokwik, ani inny nadmiar promili...
     Poremontowy katar, który zgarnęłam hurtowo rozwija się nad podziw dobrze...Tak dobrze, że nawet miksturka z wody utlenionej nie daje mu rady...Tak więc, na swatowskim spotkaniu byłam jednostką najbardziej w towarzystwie pociągającą...
Pociągającą, siąkającą i kichającą...
     A jak tradycja w Narodzie nakazuje, a wieść gminna niesie, kichanie jest widomym znakiem zapowiadającym konsumpcję używek...
No to...
Tradycji nie można iść na przekór...
Konsumpcja była owocna...
Co prawda nie na tyle, żebym się kataru pozbyła, ale humorki poprawiła akuratnio, jęzorki rozwiązała i światłość na mózgowia sprowadziła, co zaowocowało bardzo...
     Weselne ustalenia zajęły nam studencki kwadransik i zaliczenie w pierwszym terminie...
     Krótkie spięcie spowodowała marchewka z ananasem, ale że warzywko to z gruntu rzeczy ma charakter raczej spolegliwy, więc ja ustąpiłam z marchewki, Swatowa z ćwikły, a że ja jestem trochę większych gabarytów to mi Swatowa jeszcze dołożyła mizerię...
Czyli pełna symbioza...
     Nie ukrywam, że do sprawy podeszłam strategicznie i ledwie miejsca na kanapach zajęli zaserwowałam kolację...
Roladki wieprzowe z boczkiem wędzonym, ryżem i warzywami...
Jeszcze nie spotkałam nikogo co by roladek nie lubił, więc mój podstęp i tym razem przyniósł efekty...
Jeśli do roladek dołożycie fakt, że Swatowie to przemili i bardzo serdeczni Ludzie, to jasnym się staje, że spotkanie nie mogło mieć jakiś dramatycznych następstw...
No może poza tym, że skończyło się nocą ciemną, chociaż do "pierwszych kurów" zostało kilka kwadransów...
Czyli mamy z górki...
     Oficjalności się zakończyły, pozostała tak zwana praca twórcza i dopinanie na ostatni guzik...
No i...remoncik, ale remoncikiem to ja się zacznę przejmować od jutra...
     Dzisiaj ogłaszam Dzień Lenia...