Taki duecik...

     Odkąd zmieniliśmy trasę dojazdu na Wrzosowisko (nowa jest zdecydowanie "szybsza"), mijamy po drodze stację paliw o nic nie mówiącej nazwie...
     - Musimy tam kiedyś zatankować...- oświadczył Pan N.
Czemu nie ??
Stacja "po drodze", ceny mają przyzwoite, otoczenie przyjemne...
Z koncernami paliwowymi ślubu żeśmy nie brali...
I nadszedł ten "wiekopojmny dzień"...
     Pan N. zatankował, a ja poczłapałam uiścić należność...
     Siedzi sobie Pan za blatem, minę ma "zwisa mi to", a zamiast "dzień dobry" burczy mi kwotę do zapłaty, jakbym Mu Ojca harmonią zabiła...
Podaję banknot (nie specjalnie zawyżony) i słyszę burczenie...
     - Siedemnaście groszy...
Orzesz...ko
     Ślepa jestem jak ten nasz kret, to zanim wyłuskam te 17 groszy, wieki miną...
     Kolejki nie ma (tylko ja i Pan), to przynajmniej szukanie odbębnię bezstresowo...
     Siedem groszy odkryłam od razu, ale 10 jakby diabeł ogonem nakrył...
     Pan nawet poopska z krzesełka nie ruszył, siedzi i bębni paluchami po blacie...
     Pewnie, żeby mnie w tym szukaniu wesprzeć i zmotywować...
Ale cierpliwości wiele nie miał...
     - No ?! - słyszę w końcu...
Ło Matko i Córko...
     Toż cała operacja trwa ledwie minutkę...
Jest !!
     Kładę na blacie te nieszczęsne siedemnaście groszy...I w gratisie ozdabiam twarz uśmiechem numer trzy...
     Pan zgarnia drobniaki, otwiera szufladę, w której ma całe rządki poukładanych monet i rzuca mi na blat resztę...Rzuca !!
     Uśmiech numer trzy umiera śmiercią tragiczną...
     Ale stoję i czekam, bo przecież mam otrzymać paragon...
     Pan z widoczną niechęcią wklepuje dane na kasę i kładzie świstek na balacie...
     - Ma !!
Hmmm...No mam...
     Grzecznie powiedziałam "do widzenia", chociaż już wtedy nie przewidywałam kolejnej wizyty i z ulgą zamknęłam drzwi "naguska"...
     - Nigdy więcej !! - komunikat dla Ślubnego...

     Kilka dni później, przepakowywałam właśnie nasze wrzosowiskowe manele...
     Dzwoni domofon...Kurier..."Bo kogoś tam nie ma w domu"...
A niech tam...
     Otworzyłam i wróciłam do przerwanych czynności...
     Dzwonek do drzwi...
Ki czort ??
     - Sąsiadka powiedziała, że mam tutaj zostawić przesyłkę...
     - Bardzo mi przykro, ale nie przyjmę tej przesyłki, bo wyjeżdżam i nie mam możliwości oddania Sąsiadce... - wyjaśniam sytuację...
     Pani kurierka minę ma jakby właśnie skończyła konsumpcję cytryny...
     - Sąsiadka kazała zostawić tutaj !! - wrzasnęła nagle, aż się we mnie obudziły wszystkie lęki z dzieciństwa...
     - Nie przyjmę przesyłki...- rozpoczynam mój wywód...
     - Dzwoniłam i tak kazała !! - kategorycznie przerywa mi Pani...
A ja nieodmiennie powtarzam...
     - Nie będzie mnie, więc nie przyjmę...
Pani odwraca się nagle, telefon do ucha przykłada i informuje...
     - Sąsiadka odmówiła przyjęcia przesyłki, ponoć jej nie będzie...Co teraz ??
I sądząc po kierunku, ruszyła do kolejnych sąsiadów...
Nim się przekonała, że nikogo nie ma w domu, zamknęłam drzwi...
     Nie było "dzień dobry", "przepraszam", "proszę", "dziękuję", "do widzenia"...
     Tak, jakby nagle te słowa zniknęły z naszego słownika...
Że może trafiłam na ich gorsze dni ??
Nie sądzę...
     Ludzie posiadający kulturę osobistą pamiętają o niej nawet w te najtrudniejsze z dni...
     To byli "poganie"...
     I nie o stare religie mi chodzi, ale o pewnego Pana (od nazwiska), który był właśnie zawsze w takim nastroju (miałam wątpliwą przyjemność z Nim pracować)...Jego osobista kultura zawsze "zostawała" w domu...

P.S. Oczekiwania na WPP dzień piąty...;o)