Dla domu dobry znak...

     Znacie to uczucie ??
Muszę, bo się uduszę ??
Hmmm...
Pewnie znacie...
     Czy musiałam akurat, jak kości bolały po rolniczych szaleństwach na Wrzosowisku ??
Może nie musiałam...
Chociaż...
No właśnie...
     Od kilku lat patrzyłam na ten biały kawałek ściany, i wierzcie na słowo, nie lęgły mi się żadne pomysły w makówce, żeby ta ściana zaczęła pasować do reszty...
     Na praktyczne rozwiązania, po zawieszeniu kominka, nadawała się kiepsko...
     Na "artystyczne" rozwiązania, po wywieszeniu haftów, nijak mi się nie kojarzyła...
     Pewnie, gdyby nie fakt, że była biała, to zyskała by u mnie nazwę "czarnej dziury"...
"Czarnej dziury" pomysłowej...
     I olśniło mnie właśnie na Wrzosowisku...
Patrzyłam...Patrzyłam...
I niczym Witia z "Samych Mocnych", tak "znienawidziłam" od tego patrzenia, że hohoho...
     Pozostało wrócić do domu, znaleźć schowane gdzieś akwarelki i przenieść moją "nienawiść" do "czarnej dziury"...
Pan N. po powrocie z pracy skwitował to zwięźle...
     - Miałaś odpoczywać ??
     - Odpoczywałam !! Tyle, że na drabinie... - wyjaśniłam...
Ale fakt, że czułam ten mój "pomysł" w kościach...
Całe popołudnie spędziłam w malowniczym, drabiniastym zwisie...
Efekt ??
     "Czarna dziura" białej ściany przestała mnie nękać...

Jaskółeczki nam furgają...
A niektóre przysiadają zmęczone...

     - Gdzie one tak lecą ?? - zapytał Ślubny...
Orzesz...(ko)...
     Teraz będę musiała uwić im gniazdka ??