Podróż w czasie, czyli zaściankowa rehabilitacja...

     Brama z wykrzywionym szlabanem...Pan Ochroniarz w bardziej niż średnim wieku...Płyty chodnikowe pamiętające narodziny Córci...
W tym miejsce czas w Zaścianku się zatrzymał...
     Hol nie tętni życiem jak jeszcze kilka lat temu...Nowy Zarząd przeniósł główne wejście do bocznych drzwi...
Kolejka Pacjentów tłoczy się do Rejestracji...
     Pokonuje szklane drzwi i schodzę wysłużonymi schodami do poziomu -1...
Betonowe poręcze...Ściany w bliżej nieokreślonym kolorze...Olejna lamperia sięgająca ponad głowę...
Z każdym schodkiem zagłębiam się coraz bardziej w "minioną epokę"...
     Przed kolejnymi szklanymi drzwiami z napisem "Rehabilitacja" kilka drewnianych ławeczek i rząd krzeseł pamiętających lata siedemdziesiąte ubiegłego wieku...W uchylonym okienku wieczko od słoika po kawie..."Numerki proszę pozostawiać w pojemniku"...
Orzesz...(ko)...
"Wielki Świat"...
W poczekalni tłoczy się tłum...
Każdy zerka z zainteresowaniem w stronę szklanych drzwi...
     Tajemniczy głos wyrzuca z siebie nazwisko kolejnego Pacjenta...
Pełna koncentracja...
...ski !!
Jak na stacji w Koluszkach w godzinach szczytu...
     Z ławeczek podrywa się kilka Osób i ruszają w stronę drzwi...
Po chwili już widać kto jest szczęśliwym Wybrańcem...
Reszta wraca na strategiczne pozycje...
     Stoję i rozglądam się po poczekalni...
Na ścianach poprzyklejane zalecenia jak należy się zachowywać w oczekiwaniu na zabieg...
Odrapane i brudne rury sterczą pod sufitem...Lampa z przykurzonym kloszem...Taka bardziej "oszczędna"...
Prawdziwy wehikuł czasu ta poczekalnia...
     W końcu i na mojej twarzy pojawia się uśmiech...Wybranka...
Przekraczam zaczarowane wrota...
     Małe pomieszczenia piwniczne rozdzielone zawieszonymi kotarami koloru pleśni...Powykrzywiana dykta w kolorze "kupki niemowlaka"...I jednostajny świergot urządzeń...
Po wąskim korytarzyku snują się Pacjenci zmieniający "stanowiska"...Kobiety...Mężczyźni...
Intymność zerowa...
Pani Rehabilitantka spogląda na mnie i rzuca z uśmiechem...
     - Kabina nr 5 ostatnie stanowisko...
     Przeciskam się przez kabinę nr 5 przepraszając za kłopot siedzących tam Pacjentów...
Jestem Farciara !!
Ostatnie stanowisko ma działającą kotarkę !!
Ufff...
     Po kilku dniach już wiem, że w tym "przybytku" rządzi prawo dżungli, a miejsce w "ogonku" uzależnione jest od tego "kogo się zna"...
Ja nie znam nikogo...
Na dwa piętnastominutowe zabiegi tracę prawie trzy godziny...
Chaos...Zamieszanie..."Wciskanie swoich"...
XXI wiek, a tutaj jakby czas się zatrzymał...
Nie robią wrażenia nawet nowoczesne urządzenie...Jakoś tak "wtapiają się w tło"...
     - Przepraszam... - słyszę zza kotary...- ale mój zegar nie buczy, a siedzę tutaj już z pół godziny... - informuje Pacjentka...
     - A ktoś Pani ten zegar nastawiał ?? - pyta Rehabilitantka zdenerwowanym głosem...
     - Chyba nie...Tamta Pani kazała mi tutaj usiąść to usiadłam...
Słychać przytłumione odgłosy słownego starcia...
     - Przecież nic się nie stało !! - słyszę odpierane zarzuty...
Hmmm...No niby nic...
     Kiedy po tych trzech godzinach opuszczam "kazamaty" i zamykają się za mną drzwi "Nowego Szpitala", uśmiecham się do siebie widząc rozjarzone słoneczko i nieskazitelny błękitek...
Teraz już wiem...
     Rehabilitacja w Zaścianku polega na tym, że jak się już te "czeluści piekielne" opuści to człowiek musi się poczuć lepiej...
Jeśli nie po zabiegach, to na pewno z powodu odzyskanej "wolności"...