Po nowemu...

     Dzisiaj to nawet nie wypada pisać o jakiś wzniosłych, a nie daj Boże mądrych rzeczach. 

Wszak szaleństwa sylwestrowe w mniejszym, bądź większym stopniu dają się nam we znaki…

Dobrze, że to świąteczne zawirowanie powolutku odchodzi w niebyt…toż jeszcze z tydzień „diety świątecznej” a wątroby jak nic podniosły by bunt.

     Teraz jest czas na skoncentrowanie się „jak dobrze zacząć ten rok”…

     Trochę zazdroszczę Krzysiaczkowi, bo sobie najlepszą wróżbę zapewniła jeszcze w Sylwestra, więc teraz ma luzy…

Ja nad dobrodziejstwami będę musiała popracować…

Echhh…

     Nowy Rok to taka czysta kartka…

     To taki nowiuśki brulion, który dopiero czeka na atrament naszych wpisów…

     Życzenia…Przyrzeczenia…Nadzieje…

No dobra…

Ale taki Nowy Rok przynajmniej nie musi się martwić jak go będą nazywać.

     Przez kilka tygodni będzie Nowiutki, potem zostanie sobie zwyczajnym 2012…

Nie to co nadawać jakieś miano Potomkowi…

     Jako posiadaczka imienia niecodziennego, a wręcz egzotycznego jak na ówczesne czasy, moja Mamciaś nie miała żadnego pomysłu jak zatytułować swoją pierworodną potomkinię.

Dla chłopaka imię miała wybrane „od zawsze”, narodzin dziewczynki nie przewidywała…

Nie przewidywała do tego stopnia, że jak na Pielęgniarkę przystało narodziny moje nastąpiły w szpitalnej toalecie…

Można by to było uznać za dobrą wróżbę na resztę mojego rozpoczynającego się żywota, bo wiadomo powszechnie, że „wdepnięcie w gówno” wróżbą jest najlepszą na dostatek i bogactwo, ale nomen omen…przecież jako osesek nie dreptałam bosą stópką po owym przybytku. 

W każdym razie fakt się dokonał, fama po Narodzie poszła…

Dobrze, że mi tego w akcie urodzenia nie wpisali…

     Mamciaś musiał być w strasznym szoku poporodowym, albo pomroka jasna Ją dopadła, bo nadanie mi jakiegoś ludzkiego tytułu zleciła mojemu Rodzicielowi…Człekowi o fantazji ogromnej i genetycznemu wręcz lekkoduchowi.

     W sumie zakładała pewnie, że sprawa jest od początku przesądzona, bo Tata kochał tylko jedno imię…Beatka…

Beata była dla Niego wcieleniem ideału…Była jak niezapomniane wspomnienie…Była jak zachód Słońca nad mazurskimi jeziorami… („Siedem dziewcząt z Albatrosa” towarzyszyło mi od wczesnych czasów dziecięctwa)…

Echhh…

     Tata obarczony ową odpowiedzialnością udał się do USC w celu dokonania formalności…

Pech chciał, iż po drodze napotkał przeszkodę w postaci dawno niewidzianych kolegów, którzy po uzyskaniu informacji o narodzinach potomka, zapałali ogromną potrzebą świętowania owego faktu…

Tata do Urzędu nie dotarł…

     Po trzeciej nieudanej próbie „Zbrodniarz” potulnie wysłuchiwał utyskiwań Połowicy, przyrzekał poprawę, wstawał o świcie celem dopełnienia obowiązku…i znowu wpadał w sidła „świętowaczy”…że mu wątroba wytrzymała to cud !!

     W każdym razie po tygodniu, kiedy Mamciaś traciła cierpliwość, a Tata nie znajdował wykrętów na wytłumaczenie, ster w swoje ręce przejęła Baba Jaga.

     - Dłużej Dzieciak bezimienny nie będzie !! – wrzasnęła na Tatę głosem strasznym i poczłapała osobiście nadać mi jakieś miano.

     - No to dorobiłeś… - oberwało się Tacie od Mamy – jak nic dostaniemy w zapisie jakąś Petronele albo Teofile…w życiu nam dzieciak (niby ja) tego nie daruje…

     Baba Jaga okazała się jednak „na czasie” i mimo, iż „dziewczynek nie lubiła”, imię mi nadała cywilizowane, a nawet na ówczesnym „topie”.

     Ku rozpaczy Taty nie zostałam Beatą…

     Zemsta Teściowej była okrutna…

     Przez wiele lat, szczególnie swojego nastoletniego żywota, gdzieś w zakamarkach serducha był żal, że mnie tak potraktowano zaraz po urodzeniu, bo nie żeby mi się własne imię nie podobało…ale zachwytów to ono we mnie nie wzbudzało.

     Dopiero po latach zauważyłam jak jest przydatne…

     Dlaczego ??

     Bo owo imię dużo lepiej brzmi w zdrobnieniu i chociaż lata mijają wszyscy zwracają się do mnie jak do małej dziewczynki, a to, musicie przyznać świetnie robi na samopoczucie…Szczególnie w pewnym wieku !!

     Nękana od wczesnej młodości ową opowieścią, która zawsze wzbudzała w Tacie negatywne emocje, przy wyborze imion dla własnych Dzieci kierowałam się przemyśleniami i zdrowym rozsądkiem…dla Córci wybraliśmy imię już w ósmej klasie, dla Syna trochę później…ale wyrobiliśmy się w czasie.

     Póki co reklamacji nie składali…