Limit grzeczności został wyczerpany...

     To było dawno temu...Miałam piętnaście lat...
     Mamciaśka po przyjściu z pracy oznajmiła...
     - Idź do Babci, zaniesiesz leki...
Echhh...
Jak ja nie lubiłam takich misji...
Nie dlatego, że byłam "nieużytkiem"...
     U "Baby Jagi" zawsze śmierdziało przetrawionym alkoholem, a stan trzeźwości Wujków niewiele miał wspólnego z abstynencją...
Tego dnia nie było lepiej...Właściwie, było gorzej...
     "Baba Jaga" prowadziła właśnie wojnę z Synami o sprzątanie nagrobka Dziadka Stefana...
Wujkowie wili się jak moczeni w ukropie...
Uśmiechnęłam się pod nosem...
Niech wojują...
     Po tygodniu, jeden z Wujków przybył do nas z wizytą i dzielił się z Mamciaśką niesamowitą nowiną...
     - Wyobraź sobie, że poszliśmy sprzątać grobowiec Ojca, a tam wszystko czyściutkie, jakby dopiero co Sanepid był z wizytacją !! Matka wierzyć nam nie chce !! Nawet ktoś kwiatki w gazonach posadził !!
     - Może Najstarszy ?? - dociekała Mamciaśka...
     - No coś Ty !! - skrytykował pomysł Średniak...
Uśmiechnęłam się pod nosem...
Uśmiechałam się pod tym nosem przez kilka lat...
     Rodzinka nigdy jakoś nie doszła do rozwiązania tej tajemnicy...
Potem do "tajemnicy" dopuściłam Pana N.
     On wiedział, że grobowiec Dziadka Stefana stał się przed laty moim azylem...Tutaj często odrabiałam prace domowe...Tutaj rozwiązywałam swoje nastoletnie problemy...Tutaj przychodziłam się wypłakać...
Potem wyprowadziliśmy się do Zaścianka...
Z biegiem lat przybywało nam grobowców do sprzątania...
     Bywało tak, że z dwójką małych Dzieci, tłukliśmy się Pekaesem przez godzinę, z wiadrami, szmatami i narzędziami ogrodniczymi...
Żadna zasługa...Ot, tak trzeba i tyle...
     Rodzinka jakoś się nie kwapiła, mimo, że kilka Osobników mieszkało wówczas od Cmentarzy kilkaset metrów...
     Kiedy ilość grobów dobiła do "dychy" zdaliśmy sobie sprawę, że nie ogarniemy...(Kosztów utrzymania też nikt nie chciał ponosić)...
Smutne, ale prawdziwe...
     To takie "drugie oblicze" Święta Zmarłych...
Ale...
     Pisałam kilka miesięcy temu, że Najstarszy Brat Mamciaśki zmarł...
     Jego Syn z nagła zapałał chęcią nawiązania kontaktów rodzinnych...
     "Oki" - pomyślałam...Ten akurat zawsze się cieszył moją sympatią...
     Przechodziłam śmierć Ojca, wiem jak człowiekowi wówczas ciężko, jak bardzo potrzebuje rozmowy...
To, że ja tego też kiedyś potrzebowałam ??
No dobra...Dałam radę...
Przecież dwadzieścia lat wcześniej musiałam sobie poradzić ze śmiercią Mamciaśki...Wtedy też nikt tego nie zauważył...Dałam radę...
Wtedy Rodzinka nawiązywała ze mną kontakt, tylko w kwestii "spadku"...
     -"Przecież Szwagrowi też się coś po śmierci należy ??" - usłyszałam tydzień po pogrzebie Ojca...
     Może dobry sierpowy ??
Ale ja przecież pacyfistką jestem...
     Tydzień temu, w niedzielę, o ósmej rano, zadzwonił Syn Najstarszego...
     - Coś Ci wyrasta z grobu...- oznajmił do moich zaspanych szarych komórek...- Listki jakieś...
     - Przyjedziemy to posprzątamy...- oznajmiłam, ale serducho radośnie zadrgało...
     Widać śmierć Ojca tak Nim wstrząsnęła, że poszedł na grobowce Dziadków przed "świętowaniem"...
     Uśmiechnęłam się do wizerunku Dziadka, który od lat noszę pod powiekami...
Wyobraźnia posunęła się nawet krok dalej !!
     Zobaczyłam, jak Kuzyn wywija zmiotką, jak rwie zielsko, jak wciera mydliny...
Miła odmiana po prawie czterdziestu latach...
     W piątek ruszyliśmy w doroczny rytuał...
Jeden grobowiec, Drugi...Zmiana Cmentarzy...
Dochodzę do grobowców i...
     Pierwszy raz w życiu rzucam takim mięsem, że aż mi tchu brakuje...
"Orzesz...Kur..."
     Wiem, wiem...Miejsce święte...Przed nosem Kaplica...
A ja niczym ten kamień nagrobny stoję wmurowana...
     To, że spod "mojego" nagrobka rzeczywiście wyrastają "listki" (szkoda, że bywa tak rzadko, bo by wiedział, że te listki wyrastają systematycznie co roku), to, że w tym "moim" grobowcu leży również Jego Babcia...To "pikuś"...
     Grobowiec Dziadka Stefana przedstawiał obraz "nędzy i rozpaczy"...
     Był "usyfiony" śmieciami z całej okolicy...Suche liście, gałęzie, papierki...
Ręce mi opadły...
     Do tego jakieś specjalne narzędzia potrzebne nie były...Można to było nawet w garść zebrać...
Szorowaliśmy te grobowce, a ja mruczałam pod nosem...
     - Zawsze mówiłeś, że masz mnie jedną...- Dziadek Stefan uśmiechał się jak zawsze...
     Ale po kiego był ten telefon ??
Mam czcić ziemię cmentarną, po której Kuzyn stąpał ??
Mam docenić poświęcony naszym Przodkom czas ??
Mam wyrazić podziw dla niebywałego wyczynu przejechania kilku przystanków autobusem ??
     Nie ogarniam...
Ale czczę, doceniam i podziwiam...
     Może ze spokojem sumienia odhaczyć odwiedziny u Pradziadków, Dziadków i Chrzestnej...
     Tylko, niech lepiej przez kilka miesięcy nie dzwoni...
     Nie wiem, czy mi gordyjskiej grzeczności wystarczy na rozmowę...;o)