A podobno trwa tylko kilka sekund...

     Wiatr delikatnie poruszał firanką...Przez otwarte okno wpadał do pokoju zapach maciejki i wieczorny szum miasta...

Młoda Dziewczyna krzątała się po niewielkim pokoju, uśmiechając się do swoich myśli...

     Śpiący w łóżeczku niemowlak posapywał równiutko i mruczał coś z zadowoleniem...Bawiący się w wanience trzylatek udawał właśnie samolot warcząc radośnie...

Dziewczyna spoglądała uważnie to w stronę łóżeczka, to w stronę wanienki...

Czuła się tak nieziemsko szczęśliwa...

     - Zaraz wychodzimy z wanienki Synku... - powiedziała miękko, a Chłopczyk pociesznie złożył rączki i poprosił...

     - Jesce...

     - Zobaczysz...urośnie Ci ogonek i zamienisz się w rybkę...- odpowiedziała ze śmiechem, a Malec zaczął chlapać wodą jak prawdziwy wieloryb...

Z łóżeczka dobiegło cichutkie popłakiwanie...

     Dziewczyna szybko opłukała dłonie i podeszła do kwilącego Niemowlaka...

     - No co Córeńko ?? Głodna ?? A może coś się w pieluszcze przytrafiło... - i przemawiając z serdecznością zaczęła przebierać Dzieciątko...

Córeczka szeroko otworzyła swoje przezroczyste oczka, prawie pozbawione pigmentu i radośnie fikała nóżkami...

     - Ooo tak...teraz to jest najlepsza pora do zabawy... - stwierdziła Dziewczyna i ucałowała mocno maleńką stópkę...

     - Idziemy zobaczyć co porabia nasz Marynarz ?? - zapytała i uniosła Niemowlę w ramiona...

Córcia przylgnęła do Niej swoim cieplutkim, pachnącym mlekiem ciałkiem...

Dziewczyna przytuliła mocno Dzieciątko i odwróciła się w stronę wanienki...

     Oddech zamarł Jej w płucach...

     Nogi zaczęły drżeć...

     Mózg nie chciał przyswoić widoku...

     W wanience, twarzyczką zanurzoną w wodzie, pływało ciałko...Z ciemnych kędziorków spływała woda...Gumowe zabawki chybotały się na wodzie...

     Sercem Dziewczyny wstrząsnął spazm...Poczuła kleszcze zgniatające Jej duszę...Zawładnęła Nią niewyobrażalna wręcz rozpacz...

     Nie zmienił się tylko słodki zapach maciejki i delikatny, ciepły powiew wieczornego wiatru...

     

     Od tamtego dnia, a właściwie nocy, pamiętam dokładnie każdy szczegół...Każde uczucie...Każde doznanie...Każdą kroplę lodowatego potu spływającą mi po ciele...
I ten spazmatyczny lęk...
     Minęło dwadzieścia pięć lat...
     Strach z tego snu zostanie we mnie na zawsze...