Krzyżyk pański z tą dziewczyną...

     Pewnie, gdyby nie Dagusia to w życiu bym tego na bloga nie wcisnęła, ale obiecałam to wciskam...
Chociaż...
No cóż...
Jakoś ciągle mam wątpliwości...
     Zaczęło się właściwie ponad rok temu...
     Od dawna kusiło mnie spróbować, ale jakoś ani pomysłu, ani czasu nie miałam...Potem jakoś samo wyszło...
Obrobiłam zdjęcie...Naszkicowałam...I zaczęłam swoją dziobaninę...
Kiedy po miesiącu dowiedziałam się od Dagusi (Ona jest w tym po prostu Mistrzynią !!), że tak się tego nie robi mało nie wbiłam sobie igły niczym królewna Śnieżka i nie zapadłam w stuletni sen...
Orzesz...(ko)...
Jak zawsze muszę na odwertkę...
Taki gordyjski urok...
     Podobno powinnam zacząć od jakiegoś wypróbowane wzoru, od jakiegoś "gotowca"...
Tym razem zadziałało prawo: "Wszyscy mówili, że to niemożliwe, przyszedł jeden co o tym nie wiedział i to zrobił"...Echhh...
     Nie powiem...Radochę mi to sprawiało ogromną...Każde wbicie igły zbliżało mnie do finiszu...Ciekawość aż mnie zżerała...
Metę osiągnęłam już dawno temu, ale...
Czym dłużej się przyglądałam, tym większe miałam wątpliwości...
Wczoraj postanowiłam, że nie wbijam już ani jednego krzyżyka...
Koniec !! 
Basta !!
Finito !!

Spełniam słowo dane Dagusi i przedstawiam Wam...Gordyjkę...

Teraz pozostało popracować nad rameczką...Echhh...