W opozycji do shoppingu...

     Pan Boguś Linda pewnie by powiedział...
     - Gordyjka !! Co ty wiesz o shoppingu ??
Echhh...
No właśnie...
Jestem teoretyk niepraktykujący...
     Po pierwsze primo, pojąć nie mogę dlaczego nazywamy to obcojęzycznym shoppingiem, a nie rodzimymi zakupami ?? 
Jeszcze kilka lat temu szło się na zakupy...Zwyczajnie...Teraz nawet nie wypada...Dobrze, że przynajmniej jak lecę po chleb to nie "shoppinguję" tylko mam objaw sklerotyczny, bo zapomniałam kupić pieczywo idąc z pracy...
     Ale mnie do owego "shoppingowania" nikt nie namówi...Ot co...
     Chyba, że w markecie budowlanym...W budowlanym mogę...Tylko czy to jest shopping ?? Może takie zakupy nazywają się jeszcze inaczej ??
Orzesz...(ko)...
     Po drugie primo, nie pojmuję jak wielogodzinne pielgrzymowanie po Galeriach i innych Marketach, i przymierzanie setek łaszków może wyzwalać jakieś pozytywne emocje...
To gorsze niż dniówka w kopalni...
Na samą myśl mnie nogi bolą...I jeszcze to wdziewanie i rozdziewanie...Brrr...
     Po trzecie primo, czy te błądzące po marketach Duszyczki spróbowały kiedykolwiek stworzyć coś same ?? Takie nawet drobne coś...
To dopiero jest adrenalinka...
     Najpierw trzeba to coś wymyślić, potem trzeba zgromadzić potrzebne drobiazgi, a potem przystępujemy do działania...Sam proces tworzenia zabiera czasem kilka dni, czasem kilka tygodni...
Ale jaka frajda...
A potem następuje ostatni ruch i nasza duszyczka aż jęczy z rozkoszy...Finisz...

(Taka sobie tunika mogąca urozmaicić jesienno-zimową sweterkomanię).

 ( Zrobiona z czarnego kordonku, szydełkiem, ściegiem najprostszym z możliwych, a dającym w efekcie końcowym, wizualizację małych kwiatuszków).

 (Żeby tunika nie wyglądała zbyt "statecznie" została "odcięta w biodrach "łańcuszkowym" paseczkiem i szarymi kuleczkami).







Finisz ??
Niekoniecznie...
     Zawsze można przy okazji pomyśleć o jakiś dodatkach...

 ("Obróżka" na srebrnym druciku. Zapięcie przymocowane w ten sposób, że zawsze można zmienić "jedynie słuszną" koncepcję).

 (Od razu się przyznaję, że kolczyki noszę bardzo okazjonalnie. W zimie nie noszę, bo metal w uszach bywa niebezpieczny, a w lecie nie noszę, bo kolczyki ograniczają moje "swobody obywatelskie". Ale srebrne kółeczka na jakąś super okazję...Czemu nie...).




 
     I duma nas rozpiera...
     Taki łaszek to dopiero skarb...Nie jakaś tam masówka...
     W takim ciuszku można wyjść bez obawy, że spotka się Znajomą w identycznym odzieniu...
Na pytanie "gdzie kupiłaś?"" ładujemy akumulator podwójnie...
"Sama zrobiłam"...
Niech "zazdraszczają"...
     Taki ciuszek to jak ogromne pudło czekolady...Same endorfiny...