Szanty o smaku czekolady...

     Mogliśmy ruszać dalej...Mogliśmy...Ale pochłonięta ilość strawy powodowała, że bardziej poprawnym stwierdzeniem było by...
Mogliśmy toczyć się dalej...Albo...
Mogliśmy pełznąć...
Zadowolone brzuszki dopominały się kanapy...W trybie pilnym...
Echhh...Poleżeć tak sobie z godzinkę...
Ale lekko nie ma...
Nasz harmonogram nie przewidywał leżakowania...
      Potoczyliśmy się więc brzegiem Motławy, żeby podelektować się widoczkami i rozchodzić odrobinę owe kotleciska...

     Przez cały czas miałam dziwne wrażenie, że jestem obserwowana...
     Jako zagorzała czytelniczka literatury kryminalnej zaczęłam stosować znaną taktykę szpiegowską i co kilka kroków oglądałam się za siebie...
W nieprzebranym Tłumie miało to liche zastosowanie...
I nagle spojrzałam w niebo...
Orzesz...(ko)...
     - Śledzą nas... - wyszeptałam do Pana N.
     Ślubny namiętnie oglądający "Kryminalne Zagadki" nie zadawał zbędnych pytań tylko podążył za moim spojrzeniem...
     - O masz go... - potwierdził moje spostrzeżenie...
To już nie były przelewki...
Byliśmy inwigilowani !!
     Dopiero po chwili zauważyliśmy, że nasz "śledź" jest obiektem zainteresowania turystycznych tłumów wokół nas...

     To dopiero gratka !! 
     W życiu nie widziałam Drona, a Drona tak malowniczo migającego kolorowymi światełkami to mogłam sobie tylko w TV pooglądać...
Ależ on wzbudzał emocje !!
     Starsi Podziwiacze z zainteresowaniem obserwowali jego poczynania, a Młodsi...
Młodsi wrzeszczeli bez opamiętania ku uciesze swoich opiekunów...
A Dronek popisywał się przed Widownią...

     - Już pora... - zakomunikował Ślubny i ruszyliśmy na Targ Rybny...
     Dokładnie w to miejsce, w którym zaparkować nas chciała "Kaśka"...
     Za kilka minut miał rozpocząć się koncert "Szanty pod Żurawiem"...
Tak, tak...
     Odkąd dostaliśmy szantowego "bzika" mieliśmy owych pieśni wysłuchać po raz pierwszy tam gdzie ich dom...Nad samym brzegiem Morza...

    Na początku było nam trochę dziwnie, bo nie "Rotunda", bo nie tłumy, bo dźwięk rozchodził się nad Motławę zamiast dźwięczeć w duszy, ale kiedy rozejrzeliśmy się po ławeczka poczuliśmy się jak w Krakowie...
Tuż obok siedział Mistrz Jerzy Porębski...
    Kiedy zabrzmiały pierwsze dźwięki i uśmiechy wypełzły na twarze, Mistrz sięgnął do futerału i wyciągnął swoją, podobno najdroższą w Polsce, trąbkę...
Wyciągnął, pogładził czule i zaczął grać...
Nie na estradzie...Tuż obok nas...Na widowni...
     Niedługo trwał ów niespodziewany koncert, bo występujący właśnie Zespół szybciutko zgarną Pana Jerzego do siebie...

A potem, to już każdy grał na tym co "złapał"...

Atmosfera się rozluźniała...
Widownia zaczęła podśpiewywać półgębkiem...
     - Mogę Cię zaprosić na czekoladę... - wyszeptał mi do ucha Pan N.
     - Możesz...- odszepnęłam i puściłam perskie oko...
Pić czekoladę na gorąco i słuchać szant...
Takiej rozpusty to ja się nie spodziewałam...;o)