Kudłata impreza...

Urodziny…

Czy wy wiecie, co to są urodziny?

     To taki bardzo fajny dzień, kiedy piesek jest najważniejszy w całym domu, a wszyscy mają dla pieska czas, chodzą z nim na spacerek i drapią za uszkiem.

Że tak jest codziennie?

No tak, ale codziennie nie dostaje się urodzinowych prezentów!

Ale muszę wam to wszystko opowiedzieć od początku…

     Zaraz po porannym spacerze z Misiem, na którym musiałem siusiać w biegu, bo Miś bardzo szybko biega i wcale się nie zatrzymuje przy krzaczkach, Żabolka ściągnęła mi obróżkę i założyła muszkę. To taka kokardka na szyi, którą nosił Miś, jak jeszcze był małym Misiem i nie biegał tak szybko. Dostałem tą muszkę, a Żabolka powiedziała, że dzisiaj muszę być bardzo eleganckim pieskiem, bo mam urodziny. 
     Szkoda, że nie mogłem dosięgnąć tej muszki ząbkami, bo bym ją troszkę poprawił. 
     Mama naszykowała mi piękny tort z wątróbki, parówek i wędzonych szprotek. Nigdy nie widziałem tak pięknego tortu!  
     A potem były prezenty… 
     Dostałem kostki do czyszczenia ząbków, i ogromną, prawdziwą kość, której nawet nie mogłem unieść, i piłeczkę…

Ta poprzednia piłeczka strasznie mi się zestarzała, i wcale nie chciała już się ze mną bawić. Nowa piłeczka była jeszcze piękniejsza!

Była oczywiście różowa, bo ze wszystkich piłeczek zawsze wybierałem różowe, miała takie śmieszne, gumowe kolce, a jak się ją popchnęło noskiem, to tak śmiesznie podskakiwała.

     Tata mi rzucał tą piłeczkę, a ja biegałem i ją przynosiłem, ale wcale nie oddawałem Tacie, tylko uciekałem, a wtedy Tata zaczynał mnie gonić. I Misiu mnie gonił, i Żabolek. A potem to już wszyscy, wszystkich gonili! 
     Musiałem się bardzo starać, żeby tej mojej nowej piłeczki nie zgubić, więc mocniej złapałem ją ząbkami, a wtedy ona zrobiła:

Piiii!

Ależ ja się wystraszyłem!

     Upuściłem piłeczkę i przyglądałem się jej bardzo, a potem ją dokładnie obwąchałem, a potem polizałem…

Bo może tą piłeczkę zabolało, że ją tak mocno ząbkami trzymałem?

A to przecież była najpiękniejsza piłeczka na świecie!

     W domu zrobiło się bardzo cicho, bo wszyscy obserwowali mnie, a ja obserwowałem piłeczkę. 
     Nie wiedziałem, co trzeba zrobić z taką piszczącą piłeczką, więc wziąłem ją delikatnie do pyszczka i zaniosłem do koszyczka. Może jej się kręciło w głowie od tego biegania? 
     Nawet jej poprawiłem podusię i kocyk, żeby miała wygodnie.

Piłeczka już nie piszczała.

     Ale mnie minęła ochota na zabawę, więc położyłem się koło koszyczka i pilnowałem, żeby ktoś mojej piłeczki za mocno nie ściskał zębami. 
     Wieczorem, to nawet chciałem iść z nią na spacerek, ale Tata się nie zgodził.

     - Albo spacer, albo piłeczka! – tak powiedział.

     Miałem już zrezygnować z tego spaceru, ale bardzo chciałem zrobić siku, i kupkę też chciałem, bo mój brzuszek był bardzo pełny od tego tortu ze szprotkami i wątróbką, ale co zrobiłem krok, to mi się przypominało, że piłeczka sama w koszyku zostaje.

I tak biegałem od Taty, do koszyka.

Misiek z Żabolkiem tylko czekali, żeby złapać moją piłeczkę w zęby!

Dopiero Mama mnie uratowała.

     - Popilnuję piłeczki! – powiedziała, i usiadła koło koszyka.

Ufff…

Mamy chyba nie łapią piłeczek w zęby?

     Nie byłem pewien, więc bardzo szybko zrobiłem siku i kupkę pod moim drzewem, i zanim Tata zszedł ze schodów, to ja już byłem gotowy do powrotu.

Może to dobrze, że potrenowałem to sikanie w biegu na spacerach z Misiem?

     Mama bardzo się ze mnie śmiała, kiedy Tata opowiadał jej o spacerze, a potem poczochrała mnie za uszkiem…

     - Mój ty szczeniaczku! – wyszeptała.

     - Hau! Mamo! 
     Ja już nie jestem szczeniaczkiem! Ja mam rok! Jestem już bardzo dużym psem, z najpiękniejszą piłeczką na świecie! 
     Wiem już, że jak spada pilot od telewizora, to nie wolno go naprawiać, bo wtedy zostają ślady ząbków na obudowie, i Tata się bardzo gniewa. 
     Wiem, że te czarne piłeczki, które robi Mama, to nie są piłeczki, tylko skarpetki Taty, i takimi piłeczkami nie wolno się bawić, bo na nich też zostają ślady ząbków, ale wtedy gniewa się Mama. 
     Ślady ząbków mogę zostawiać tylko na swoich zabawkach i kapciach, które dostaję od Mamy i Taty. Bo to są wtedy już moje kapcie i nikt się nie gniewa.

Przecież nie będę się gniewał na własne ząbki?

     Ale Mama tylko mocniej mnie przytuliła…