Nocne życie Paryża...

     Jednym z punktów programu naszej wycieczki był "Francuski Wieczór"...Oficjalne wyjście do "knajpy" na kolację przy muzyce...
No cóż...
     Kieckę odpowiednią zabrałam, taką co to wystarczy strzepnąć i już wyprasowana, Pan N. wąsa przyczesał i już byliśmy gotowi...
Knajpka dwupoziomowa...
Na parterze bawili się Niemcy...
To znaczy, wszyscy usiłowali ich zabawiać, a Oni łaskawie na to przyzwalali...Atmosfera była raczej jak na stypie...
Nas usadzono w piwnicach...
     Wiadomo...Polak groszem nie śmierdzi, to na sute napiwki nie ma co liczyć...
Podano zupę cebulową...
     No dobra...Zupy cebulowej nie lubię...Taki wyrodek jestem...Ale że wtedy "w gastronomii" pracowałam, więc dla spokoju sumienia łyżkę zamoczyłam...
Hmmm...
     Jakby mi Kucharz takie coś zmajstrował to by chyba rzeczy pozbierać nie zdążył...
     Hitem wieczoru miały być ślimaki z masłem czosnkowym...
     Ślimaki jako dziecko wcinałam, na urodzinach "światowego" Kolegi (to znaczy, Jego Tata był światowy), więc jakieś pojęcie miałam...
To co nam zaserwowano...
No cóż...
Nie mnie dyskutować ze ślimakami...
Bo mnie to one na całkiem martwe nie wyglądały...
     Pan N. z wdzięcznością przyjął darowiznę w postaci zupy cebulowej i ślimaków...Bidulek przez cały pobyt głodny chodził, bo między posiłkami były przerwy dwunastogodzinne, a dokarmiania nie było jak zorganizować (zwijałam pieczywo ze śniadania, ale na dwie gęby to niewiele tego było)...
     Do kolacji podano wino...
     Kto był to wie, że do kolacji podaje się "sikacza" w sporych karafkach, i że płyn ten nie służy bynajmniej do upijania...
     I wtedy właśnie, dowiedziałam się dlaczego Polaków w Świecie nie lubią...A przynajmniej, za co mogą nas nie lubić...
     Wino było bez ograniczeń...
     Pusta karafka - pełna karafka...Takie było zadanie Kelnerów...
     Kiedy my dopijaliśmy pierwszy kieliszek...Pan N. "pod ślimaka", a ja "pod bagietkę", nasi Współtowarzysze zaczęli wylewać ciecze jakie posiadali w plecakach (podlewali kwiatki - nie jestem pewna, czy one sztuczne nie były) i napełniali wszelkie naczynia owym "darmowym sikaczem"...
Kelnerzy wynosili i wnosili karafki z prędkością światła...
     Kiedy usłyszeliśmy szuranie krzeseł na górze, zagościł w piwnicach Akordeonista...
     "Na bezrybiu i rak ryba"...
     Może i groszem nie śmierdzimy, ale po tych kilku karafkach, może się i nam portfele rozmiękczą...
Nieźle grali...
     Pomruczałam sobie kilka znanych piosenek...Pobujałam się na krzesełku...A Kelnerzy dalej śmigali z karafkami...
     Ileż można ??
     Po pół godzinie Pan Akordeonista się zorientował, że co miał zarobić to już zarobił i nie wyciśnie nawet eurocenta...Więc się zmył, jak na prawdziwego Francuza przystało, po angielsku...
My też zwialiśmy...
     Towarzystwo miało już tak w czubie, że przykro było patrzeć i słuchać...
     Nasz Przewodnik siedział na parapecie i czekał...
     - Wychodzicie ?? - zapytał z nadzieją w głosie...
     - My tak, ale tam ma Pan całą zgraję trzeźwych inaczej...- odpowiedziałam...
Minę miał nietęgą...
     A my poszliśmy sobie na wieczorno-nocny spacerek uliczkami Paryża...
Ależ On był teraz uroczy...
     Latarnie mrugały złotym światłem...Dolatywały delikatne dźwięki akordeonu...Bruk odpowiadał echem naszych kroków...Pachniało rosą...
Tak...
Niewątpliwie, w takim Paryżu można się zakochać...
(Tyle, że wtedy trzeba się koniecznie przytulać do Kogoś kogo się kocha...)
     Kiedy po pół godzinie wróciliśmy pod drzwi "knajpki" nasz Przewodnik bezskutecznie usiłował wyciągnąć Towarzystwo z piwnic...
Nie przemawiały już żadne argumenty...
Pili już swoje "zlewane" zapasy...
     - Musimy jechać, bo nam godzin braknie na tachografie !! - wymruczał Pan Wojtek...
Ło Matko i Córko...
     Co ja się wiecznie nad tymi tachografami nasiedziałam, żeby mi się minuty z kilometrami zgodziły !! Aż mi w oczach pociemniało...(Bo się zawodowo i tym zajmowałam)...
     Krew półgóralska zawrzała...
Ale jak zgraję pijusów wyciągnąć z piwnicy ??
Najlepiej po dobrowoli...
     "Zły" mi na ramieniu chichotał...
Zeszłam na dół i wrzasnęłam...
     - Na Pigolaka mamy jechać, a Wy przy pustych flaszkach siedzicie !!
I ruszyli Rodacy z okrzykiem "na Pigolaka"...
     Trochę nam wstyd było maszerować przez ten Paryż, ale cel uświęca środki...
     Sama nastroje podsycałam, żeby się Towarzystwo lekko otrzeźwiło i krok marszowy stosowało, bo się niejednemu prawa noga z lewą myliła...
     Pan Wojtek wyraził mi dozgonna wdzięczność, a Pan Kierowca włączył nagrzewnicę, żeby się Towarzystwo ululało, zanim ogarnie, że kierunek obraliśmy do Pigolaka przeciwny...
     Przez kilka minut słychać było jeszcze pojedyncze, wojownicze okrzyki, a potem w autokarze zapanowała cisza...Prawie cisza...Bractwo "sikacza" pochrapywało...
     A ja żegnałam mój nocny Paryż...
     Kolorowy...Roziskrzony...Tajemniczy...
     To co było w nim najpiękniejsze zabiorę ze sobą...