Na ratunek dzikim różom...

     Żywotność "Dzikuski" zachwyca nas nieustannie od kilku miesięcy...Trzy suche pędy, które odkryliśmy niespodziewanie i postanowiliśmy dać im szansę...

"Dzikuska" tak się nam zrewanżowała za starania...
     - A co robimy z tą drugą ?? - zapytał Pan N.
Moja zgryzota...
     Drugą dziką różę odkryliśmy dopiero w tym roku i to przez czysty przypadek...
     Rosła dokładnie tam, gdzie rosnąć nie powinna, bo z tym kawałkiem sadu wiążemy poważne plany...
     - Mamy 50% szansy, że przeżyje...- rozważałam...
     - Tam ma 0%...- racjonalnie wyliczał Pan N. ...
     Cztery malusie, kolczaste gałązeczki...Odrosty od sporego pniaczka...
Poprzedni Właściciel rozprawił się z tą różą bez pardonu...
"Dzikuskę" też tak potraktował...
     Najpierw musiałam znaleźć kierunek pędów i rozważyć, w którą stronę idą korzenie...Pan N. wbijał szpadel we wskazywane miejsca...
Powoli odkrywaliśmy tajemnicę dzikiej róży...
     Prawie dwie godziny odkrywania korzeni w gąszczu odrostów śliw i plątaninie orzechowych korzeni...

Prawie metr głębokości...Prawie dwa metry średnicy okręgu...
     I "Dzikus" stanął z "Dzikuską" na straży Wrzosowiska...

Malusi taki...Bezbronny...
     Przy kolejnej wizycie będziemy wiedzieć, czy zbierze swoje wątłe siły...