Szczęście w nieszczęściu...

     No to się porobiło...Nie ma co...

     Właściwie to powinniśmy podskakiwać z radochy ogromnej i strzelać sobie dubeltowe całusy, tyle, że jakoś nam nie do śmiechu...

Echhh...

     W sumie już na początku sezonu wiedzieliśmy, że lekko nie będzie. Młoda z każdym startem robiła coraz lepsze wyniki, ale żeby aż tak...Hmmm...

     Zrealizowała najczarniejszy ze scenariuszy, jakie roztaczaliśmy uzyskując wiedzę jakie dostaniemy w tym roku dotacje...

Bieda z nędzą...

Tydzień siedzieliśmy nad kosztorysami, żeby powycinać co się da, a i tak brakowało nam przynajmniej kilkanaście tysięcy złotych...

Sami nie damy rady...Trzeba ruszyć Sponsorów...

     Trenerzy ze zrozumieniem zgodzili się na wolontariat...Rodzice wzięli na siebie koszty odzieży sportowej i transportu na zawody...Ograniczyliśmy wydatki na artykuły biurowe, zakup sprzętu sportowego...nawet opłaty pocztowe robimy z własnej kieszeni...

Może jakoś dociągniemy do września...Poślizgiem...

     A ta walnęła wynik...

     Orzesz...(ko)...

     I co teraz ?? 

     Żeby jeszcze te finały rozgrywali pod Warszawą, albo pod Poznaniem...Ale w Irlandii ?? 

"Ni huhu" nie znajdziemy walorów na opłacenie samolotu, hotelu, wyżywienia...

     - I co teraz ?? - zapytał Prezesuńcio...

     - Nico !! Licencje opłaciłeś ?? - zapytałam...

     - Jasne !! - wykrzyczał oburzony...

     - A ubezpieczenia ?? - kontynuowałam...

     - Też !! - odpowiadał widocznie urażony...

     - Badania lekarskie ?? - sprawdzałam...

     - Zaraz na początku sezonu... - mruczał...

     - No to resztę siekamy na Irlandię !! To przynajmniej nie Nowa Zelandia !! - stwierdziłam licząc w pamięci zasoby na koncie...

I obydwoje wybuchnęliśmy śmiechem...

     Ta Nowa Zelandia przejdzie do historii...

     Kilka lat temu jedna z naszych Zawodniczek zakwalifikowała się do Mistrzostw Międzynarodowych...

Pech był taki, że owe Mistrzostwa miały zostać rozegrane właśnie w Nowej Zelandii...

Dla nas nieosiągalny do realizacji wyjazd...

Przelot i koszt hotelu to był prawie cały nasz budżet...

Ale jak zlekceważyć takie osiągnięcie ?? 

Nie da się...

     Ojciec naszej Mistrzyni sprzedał wtedy ledwie kupiony samochód, my dorzuciliśmy trochę i poleciała...

Takiego szczęścia marnować nie wolno...

     - Może pójdę pożebrać do Gminy ?? - niepewnym głosem wymruczał Prezes...

     - Idź... - budżet przez EURO mamy taki, że na Żebraka wyglądasz jak nikt...