Psi gospodarz...

     Kiedy taki mały piesek jak ja, staje się dużym pieskiem, to czasem zdarzają się takie dni, których wcale się nie chce.

Takie dni to się wcale pieskom nie podobają!
     Najpierw był dzień, w którym Żabolka poszła do szkoły, i w domu zrobiło się bardzo cicho. Tata chodził do pracy, Misiu chodził do szkoły, Żabolka chodziła do szkoły, a w domu został smutny piesek i Mama.

Chodziliśmy teraz z Mamą na długie spacery do lasu, ale to też nie były takie spacery jak przedtem. Mama nie bawiła się ze mną w chowanego, i nie chciała się ścigać, i tylko czasem rzucała mi piłeczkę. Mama chyba też była smutna.
     Bywały dni, kiedy chodziliśmy pod szkołę i czekaliśmy, aż moje Dzieci skończą lekcje. Wtedy robiło mi się bardziej wesoło, bo ze szkoły wybiegały zawsze tłumy obcych dzieci i wszystkie chciały mnie głaskać i drapać za uszkiem, i zawsze głośno się śmiały. Najbardziej się cieszyły, kiedy podskakiwałem, albo siadałem i dawałem łapkę na powitanie. Też dawały mi łapki. To były bardzo grzeczne dzieci.
     A potem wybiegał ze szkoły Miś ze swoimi kolegami, i Żabolka też wybiegała z koleżankami, i wtedy to już się mogłem bardzo cieszyć. Tak jak cieszą się pieski, kiedy zobaczą swoje Dzieci.

Ale czasu na zabawę mieliśmy coraz mniej.
     Po szkole Dzieci jadły obiadek, a potem odrabiały lekcje, i wcale im wtedy nie mogłem pomagać. Pomagali Mama i Tata. Ja musiałem czekać, aż się to pomaganie skończy.

Wtedy Dzieci już były całkiem moje.

I tych moich Dzieci robiło się więcej, bo do Misia i Żabolki przychodzili koledzy.
     Potem przyszedł jeszcze gorszy dzień, to był dzień, w którym Mama poszła do pracy.
     W domu został sam Czaruś!

Bardzo nie lubiłem tego maminego pracowania…
     Znowu leżałem w przedpokoju, z nosem przy drzwiach i czekałem. Czekałem, a czasem robiło mi się tak smutno, że leżałem i płakałem, ale Mama nie przychodziła.

Tata pracował coraz więcej. Mama pracowała coraz więcej. Misiek i Żabolka mieli coraz więcej zajęć poza szkołą. Nikt nie miał czasu. Tylko ja miałem czas.

Ciągle na kogoś czekałem.
     Na lodówce pojawiła się karteczka z planem zajęć, na którym co miesiąc Mama wpisywała, kto kiedy gdzie idzie, i kto kiedy wychodzi ze mną na spacer. Ale ta karteczka wisiała bardzo wysoko i nie mogłem jej przeczytać.
     Było mi bardzo źle, że mnie tak wszyscy zostawili, ale kiedy wracali, to byłem bardzo szczęśliwy. Mówili, że jestem bardzo grzecznym pieskiem, tarmosili mnie za uszkiem, zapinali smyczkę i wyprowadzali na spacerek. A ja tańczyłem w przedpokoju z radości i wywijałem ogonkiem najpiękniejsze młynki.

Może jutro ze mną zostaną?