W gordyjskim azylu...

     Sto tysięcy wyświetleń...Pięknie...
     I chociaż ten tekst mogłabym napisać w każdej chwili, bez względu na ten licznik, postanowiłam doczekać właśnie do niej...
Sto tysięcy...
Pisząc bloga na WP, taki wynik uzyskałam po jednym wpisie...
Dlatego przeniosłam się tutaj...
Taka jestem niedzisiejsza...
     Ale, czy dusza powinna się "przelewać" publicznie, bez wpływu na to, do kogo owe "chlupoty" trafiają ??
Nie powinna...
Przynajmniej tak uważam...
     Tutaj zagląda tylko ten, kto na prawdę ma na to ochotę...Czasem z nudów...Czasem, żeby się uśmiechnąć...A czasem tylko po to, żeby się przekonać czy jeszcze bazgrolę...
     I nie ma znaczenia, czy jest Was kilkoro, - naścioro, czy - dziesięcioro...
     Do każdego z Was wysyłam nieustannie uśmiech życzliwości, bo jesteście bardzo ważni...Tak ważni, jak każda z postawionych przeze mnie literek...
Po prostu, bez Was nie byłoby Gordyjki...
     Czasem czytam w komentarzach, że powinnam moją bazgraninę wydać w jakimś opasłym tomisku...Czasem dostaję maila domagającego się wydania moich bazgrołów w książce...
Bardzo dziękuję Wam za tak niesamowite wyrazy uznania...
Ale, wybaczcie, nie widzę potrzeby tworzenia kolejnej "cegły", która zalegała by półki...
Aż tak wysoko moje ambicje nie sięgają...
     A właściwie po co ??
     Czy nie szkoda lasów na to, żeby ktoś mógł opisać to, kim jest ??
Przecież moje życie nie różni się niczym od Waszego...
     Byłam dzieckiem, które przeżywało swoje wakacyjne przygody...Byłam "podfruwajką", która przeżywała swoje wzloty i upadki...Byłam mamą, dla której Dzieci przesłoniły cały Świat...
Przecież to nic nadzwyczajnego...
Potem brałam udział w "wyścigu szczurów", ale za ten wyścig medalu olimpijskiego nie przyznają...
Jestem sobie szarym, przeciętnym człowieczkiem...
     Kiedy podsumowałam poprzedni rok, na kilku blogach pojawiło się odniesienie, do moich "szczęśliwych" wpisów...Uśmiechnęłam się wówczas...
Zrozumiałam, że mój "plan" się powiódł...
     Zaglądacie do mnie, kiedy szukacie uśmiechu...
Większej radości nie mogliście mi sprawić...
     Wiem, że nie zawsze aż tyle uśmiechu mogę Wam przynieść, że czasem moja duszyczka bulgocze żółcią, ale wybaczcie mi to...Proszę...
     W życiu szarego człowieczka czasem trudno o uśmiech...
     Razem ze mną przeczekujecie te cierpkie nastroje...
I licznik idzie w górę...
     Niektórzy zaglądają codziennie, jak do gazety...Niektórzy otwierają stronę kiedy tego potrzebują...
Czy może być coś bardziej radosnego ??
     Kiedy siadam do klawiatury, a w głowie powstaje kolejny wpis, wyobrażam sobie Wasze uśmiechy, albo łezki, które lśnią na rzęsach, albo jak z niecierpliwością przewijacie stronę, żeby przekonać się, że dzisiaj nic dla siebie nie znajdziecie...
To taka zaczarowana chwila...Jestem Wami...
     Ale kiedy wrzucam tekst na bloga, ten wspominkowy, czasem głupkowaty, czasem żałosny, wiem, że to Wy za chwilę będziecie Gordyjką...
Dziewczyną, której duszyczka zawiązana jest w supełek...
     Ta chwila też jest magiczna...
     Dlatego dzisiaj, sobie i Wam, życzę wielu takich magicznych chwil...
     Chwil, w których bez względu na płeć, wiek, odległość, czy jakiekolwiek inne różnice, spędzimy razem...
W gordyjskim azylu... 

P.S. Skoro już jest "bazgracz" i są Czytacze, powinnam umieścić również jakieś dedykacje i podziękowania...

     Moją bazgraninę dedykuję i podziękowania za codzienne podczytywanie, komentowanie (ustne) i mobilizowanie, ślę do Pana N., który ten azyl wynalazł, i robi strasznie pocieszną minkę, kiedy stwierdza: "a na Gordyjce nic nowego"... ♥♥♥