Zaczarowany koniec Świata...

     Leżę sobie leniwie i obmyślam, czym też Wasze myśli zająć...
     Tyle wrażeń...
     Tyle miejsc...
     Tylu Ludzi...
Od czego zacząć ?? 
Hmmm...
Od początku ?? - mówicie...
No fakt...
Takie było założenie...
Nawet necik został zabezpieczony, żeby kontaktu ze Światem nie tracić...
Kontakt był...Nie powiem...
Tyle, że ani sił, ani czasu nie wystarczało...
To był bardzo pracowity urlopik...
Bardzo...Bardzo...
Ale, że Gordyjki to z reguły bardzo przewrotne stworzenia, więc zaczniemy od końca...
A koniec naszego urlopku był niesamowity...
     Kiedy pod koniec zeszłego roku zamówiłam portrety u pewnej Pani, nawet nie przypuszczałam, że nasza znajomość tak się przekształci...
Musiałam Ją poznać...
Musiałam na własne oczy zobaczyć dłonie, który zaklęły na papierze nasze dzieciństwo...
Po prostu musiałam...
Pan N. polubił Joasię zaraz po tym jak ochłonął po wręczonej niespodziance...
Joasia stała się naszą Przyjaciółką awansem...
Przecież znała nas "od dziecka"...;o)
Urlopowa podróż na północ miała nam w tym pomóc...
     Byliśmy tak podekscytowani owym faktem, że odległość pomiędzy miejscem naszego wypoczynku, a siedzibą Joasi sprawdziliśmy dopiero dwie doby przed wyjazdem...
Ło Matko i Córko...
Ależ ta nasza Matka Polska ogromna jest...
Po przeliczeniu kilometrów i dwóch telefonach plany zostały sprecyzowane...
Joasię nawiedzamy w drodze powrotnej...
Będziemy wracać zygzakiem ogromnym, ale na pohybel...
Jak mus to mus...
A mus mieliśmy ogromny...
     W niedzielę pożegnaliśmy gościnny Ośrodek i rezydentów...

     Żeby nie pozostawiać po sobie przykrych wspomnień użyliśmy oczywiście "załącznika", który przyjęty został życzliwie...

     No i w drogę...
     Ciągle zachwycał nas "płaski" horyzont...

     Droga była tak malownicza, że nasze zachwyty zagłuszały dźwięki z radyjka...

     Ale prawdziwe cuda dopiero na nas czekały...

    Malowniczy ryneczek...

     Przepięknie utrzymany Park...

     No i mój Ulubieniec...

     Ale to wszystko było mniej istotne, niż cel naszej podróży...
     Mało nam się łebki nie pourywały, kiedy poszukiwaliśmy w tłumie znanej nam tylko ze zdjęć Postaci...
     - Szukaj gromady Dzieci ... - podpowiadałam Panu N.
     - W tym tłumie ?? - sceptycznie zauważył Ślubny...
     - Tam gdzie Dzieci, tam Joasia !!  - potwierdziłam...
Ale sprawa prostą nie była...
Wokół nas krążyły tłumy Mieszkańców i Turystów...

     W końcu dotarliśmy pod ogrodzenie Kawiarenki w Parku...
Gdzież można malować Muławę...??
     I wtedy spostrzegłam, że stoimy w miejscu "przestępstwa"...
Tego się nie spodziewałam...
     Na parkanie przygotowane ze styropianu sylwetki Muław, a przy każdej grono pochłoniętych malowaniem Postaci...
Wiek dowolny...
Płeć dowolna...
Zaangażowanie ogromne...
A wśród tego grona Zapaleńców Ona...
     Nasza granatowa Muława...

Przez chwile staliśmy przed wejściem i przyglądaliśmy się Joasi...
Wiem, wiem...
Nie jest to zbyt grzeczne zachowanie...
Ale zobaczyć Joasię przy pracy to piękny widok...
     A potem nastąpiło powitanie...
Tak jakbyśmy się znały od lat...
     Pierwszy uśmiech Joasi...
     Pierwsze przymrużenie oczek...
     Pierwszy uścisk zaczarowanych rąk...
A potem Joasia porwała nas na koniec Świata...
Bo gdzie jak nie na końcu Świata mieszkają Zaczarowani Ludzie ??
Bo Joasia jest zaczarowana...
Andrzej też...
Zaczarowani Ludzie...
     Zaczarowany koniec Świata...

Nawet pies był zaczarowany...

Mimo mikrych rozmiarów potrafił powalić mnie na łopatki...Dopominając się głaskania...
     Niestety czas na końcu Świata też jest zaczarowany...
     Biegnie dużo szybciej niż w normalnym Świecie...
     Przyszedł czas pożegnać zaczarowaną Joasię i zaczarowanego Andrzeja...
Echhh...