Jeden trener to za mało...;o)

     Kilka dni temu pojechaliśmy na Wrzosowisko i daliśmy czadu...Nie ma co...Jak zaczynać sezon to z przytupem...;o)

     Przyszaleliśmy tak, że do leżaków doczłapaliśmy z wielkim trudem, Pan N. czerwieniutki jak pomidor ze źrenicami wielkości czubeczka szpilki, Gordyjka blado-przezroczysta ze źrenicami wielkości tęczówek...Normalnie dwa Ćpuny środowiskowo-ogrodowe...;o)

     - Ledwie żyję...- oznajmił mi Ślubny...

     - Poczekaj do jutra...- wymruczałam i z nadzieją patrzyłam na Luckiego..."Taki mądry jest, to może kawy by nam zrobił ??"...

     Żeby "unaocznić" nasze odurzenie wysiłkiem przyznam: musieliśmy odsiedzieć na tych leżakach ponad godzinę, że odzyskać cywilizowany wygląd, oddech i tętno...Bo w razie kontroli drogowej bez testów narkotykowych by się nie obeszło...A jak tłumaczyć, żeśmy się "naturą" naćpali ??

     W każdym razie wróciliśmy do domeczku szczęśliwie, kolacyjkę żeśmy zjedli i bez marudzenia poszliśmy spać...

     Pan N. wstawał na ranną zmianę, więc była szansa, że mu się mięśnie jeszcze nie zakwaszą...Gordyjka...

Echhh...Ta Gordyjka...

     Oczęta otworzyłam (z trudem) bo nawet powieki miałam opuchnięte...Na stopach stanęłam (z trudem) bo każda kosteczka (a jest ich w stopie 26) bolała osobno i zbiorowo...Ścięgna (wszystkie) wydobywały z siebie dźwięk targanego materiału...Mięśnie zbiorowo ogłosiły strajk generalny i nie zamierzały współpracować z mózgiem...Do łazienki doczłapałam o ścianie...Kawę robiłam trzymając się kuchennego blatu...A w perspektywie...

Spacer z psem !!

     Ponieważ najlepiej funkcjonującym organem był mózg, to piję kawusię i dumam...Jak tu Luckiego namówić, żeby ze spaceru zrezygnował i poszedł za potrzebą do łazienki...Już nawet niekoniecznie musiałby z klopa korzystać...Spływ mamy w podłodze...Ale gdzie tam...

     Siedzi psisko na widoku, oczu ze mnie nie spuszcza, łebek przekrzywia i całym sierściuchem pyta: "Już wypiłaś tą kawę ??"

Echhhh...

No to zebrałam gordyjskie ciało do kupy i drepczę do lasu...

     Ledwie kilka kroków żeśmy zrobili (każdy krok spływał zimnym potem po plecach), przez ścieżkę przekicał niespiesznie zając...

Ufff...Lucky zajęty poranną toaletą kicaja nie zauważył...

     Zając zamierzał przemieścić się przez torowisko, które przecina nasz las...Tyle, że na torowisku właśnie trwają prace remontowe...Ruch jak w ulu, mimo, że leje jak z cebra...Układarki...Ubijarki...Szynownice...I ze dwudziestu ludzi...Każdy na każdego "krzyczy"...

     Szarak głupi nie był, żeby się w taki tłum wbijać, więc zawrócił i wyskoczył na ścieżkę dokładnie przed psim nosem...

Klękajcie Narody !!

     Lucky smyczą szarpnął, na dwóch łapach stanął i już czuł smak potrawki z zająca...

     Gordyjka z całych sił (nadwątlonych) smycz w dłoniach trzyma, opór psu stawia i równowagę usiłuje utrzymać, bo ścieżka po deszczu ma przyczepność lodowiska...

A zając ??

     Zając nas zauważył (musiałby ślepy być, żeby nie zauważyć, bo do psiego pyska miał może ze dwa metry) i zamiast czmychnąć jak na zająca przystało, zaczął uciekać zakosami równiutko, ale ścieżką...

     Trzy metry w lewo...Trzy metry w prawo...I gna głupol przed siebie, wydłużając trasę ucieczki trzykrotnie...

     I śmiga tak przed psim nosem  !!

     Dwadzieścia kilo psa rwie się do potencjalnego obiadu, dokładając do ciężaru dwadzieścia kilo siły i zrywy tego żywiołu, który usiłuję przewidzieć...

     A ta zajęcza sierota kontynuuje zabójczą ucieczkę...Lewo...Prawo...Lewo...Prawo...

     Nogi mi się rozjeżdżają...Smycz z całych sił trzymam, bo zapędów myśliwskich Luckiego inaczej nie okiełznam, a zając nic...Wcale nie reaguje...Między cyklami pojawiania się i znikania (przypominam, że ma gamoń po obu stronach ścieżki las) tupię, klaskam, pokrzykuję...Ale zajęczy amok trwa...Psi też...

     Nijak nad tym zwierzęcym żywiołem nie zapanuję...Jak nic będzie dzisiaj na obiad potrawka z zająca...

Nawet na rozdrożu wybrał kicaj "naszą" ścieżkę...

     I kica...Lewo...Pies w amoku...Gordyjka na baczność...Prawo...Pies w amoku...Gordyjka na baczność...

Że też musiałam trafić na opętanego zająca...

     A że zające mają to do siebie, że jak się nagle pojawiają, tak nagle znikają, to i ten się w końcu zreflektował i myśli samobójcze go opuściły...

Uffff...

     Człapiemy sobie niespiesznie...Lucky krzaczki obwąchuje...A Gordyjka dopiero kilometr dalej zajarzyła, że ból stóp przeszedł, ścięgna nie chrzęszczą, a po plecach nie spływa zimny pot...

     Nie ma jak mieć dwóch trenerów personalnych...;o)