Ostatnia piosenka Weroniki...Cz.3

     Po powrocie do domu Babcia poszła doić krowy, a ja przebrałam się w dres i poszłam biegać...
Właściwie dzień jak co dzień...
Nikt nie wspominał Weroniki...Nikt się nie smucił...
Dla naszej Rodziny była "obcym" Człowiekiem...Sąsiadką...I to dosyć daleką...
     Nie miałam pojęcia, że rozpoczęte dzień wcześniej pożegnanie, będzie miało ciąg dalszy...
     Kiedy wróciłam z popołudniowego treningu dom dziadków spowijał cudowny zapach ciasta... 
Cioteczka (Święta Kobieta) krzątała się przy kuchni...
Zapach, oczywiście, ściągnął wszystkie małoletnie jednostki, więc w kuchni panował niezły ścisk...
Ciasto w środku tygodnia ?? To było niesamowite...
     Kiedy zobaczyłam Babcię w "niedzielnej" sukience, bez słowa ruszyłam się przebrać...Po kilku minutach siedziałam na schodach ganku i czekałam...
Tym razem towarzyszyła nam również Cioteczka (Święta Kobieta)...
W dłoniach trzymała sporych rozmiarów pakunek...
     Kiedy weszłyśmy do izby ławy pod ścianami były zajęte...Kobiety przesuwały się bez słowa robiąc nam miejsce...Cioteczka (Święta Kobieta) oddała swój pakunek jakiejś Kobiecie i siadła koło nas...
Bezwiednie włączyłam się do szemranego Różańca...
Modlitwy trwały długo...
Za oknami znów zapanował zmrok...
Kiedy zabrzmiał ten głos, aż podskoczyłam...
     - Witamy Sąsiadki !! Dziękujemy żeście przyszły...
     Na progu izby stał ten sam Mężczyzna, trzymając w dłoniach butelczynę i kieliszek...Obok Niego stały dwie Kobiety z ogromnymi tacami pełnymi ciasta...
Mężczyzna przepił do pierwszej z brzegu Kobiety i podał kieliszek...Kobiety częstowały ciastem...
Wszystko odbywało się w ciszy...
Kiedy Mężczyzna obszedł całą izbę, nalał do pełna i postawił kieliszek przy trumnie...Obok postawiono tace z ciastem...
     Panującą ciszę przerwał głos jednej z Kobiet...
Za moment, całą izbę wypełniał chóralny śpiew...
Jedna pieśń, druga, dziesiąta...
Nikt nie symulował śpiewu...Nikt nie uzgadniał repertuaru...Nikt nie przejmował się otwartymi oknami...
Pieśni płynęły z głębi serca...
Pieśni smutne...Tak smutne, że w oczach pojawiał się łzy...
      Weronika słuchała z zamkniętymi oczami...
Tym razem nie drzemałam...
     Nie znałam tych pieśni, więc siedziałam i wsłuchiwałam się w słowa...Wiatr tańczył po izbie w rytm melodii wyginając płomyki świec...Twarz Weroniki pojawiała się i znikała w półcieniu...
     I nagle cisza...
Śpiew zakończył się tak nagle, jak się rozpoczął...
Kobiety w milczeniu wstawały z ławek i opuszczały izbę...
     Przekraczając próg zauważyłam, że kilka z Nich znowu pozostaje, a Ich spracowane dłonie przesuwają koraliki Różańca...
Był środek nocy...
     - Daj rękę bo się przewrócisz...- powiedziała Babcia wkraczając w mrok...
     - Babciu...- wyszeptałam z wyrzutem...
     - No to daj rękę, bo ja się wywrócę...- poprawiła się Babcia...
     Szłyśmy w milczeniu...A ja trzymałam chłodną, pooraną zmarszczkami i spracowaną dłoń Babci...
     - Muszę Wam chyba pomóc...- powiedziała Cioteczka (Święta Kobieta) i złapała moją drugą dłoń...
Ciszę nocy przerwał nasz śmiech...
Pierwszy śmiech od dwóch dni...