Zielone królestwo, czyli historia pewnego ogródka...

     Ten rok był wyjątkowy...
     Zima jakoś nie spieszyła się z odejściem, śnieg jeszcze w kwietniu zalegał szaro-burymi płatami, a ziemia niczym zbroja trudną była do przebicia...
Z coraz większą niecierpliwością spoglądałam na prognozy pogody...
I z coraz większym rozczarowaniem zerkałam na zakupione nasionka...
Czyżby w tym roku mój balkonowy ogródek, czyli ogródkowy balkonik, miał świecić pustymi ścianami...??
     Jak żyć bez zielonego ??
     Niepodobna...
     Rozłożyłam więc swój ogródkowy interes w pokoju i nie bacząc na długoterminowe prognozy rozpoczęłam zasiewy...
Na pohybel !!

Ogródek zamieszkał w pokoju...
     Dobrze mu było...Cieplutko...Żadna zima nie była mu straszną...
     A kiedy wiosna nieśmiało zaczęła pukać w okna, ogródek stał się wędrownikiem...
Rano maszerował na balkonik...

A wieczorami wracał pod ławeczkę...
    Roślinki szybko zrozumiały, że są kochane jak żadne inne i szybciutko wystawiły z doniczek swoje maleńkie listeczki...

     - Jesteśmy !! Jesteśmy !! - wołały wesoło maleńkie maciejki...
     - Ech...Wy moje mikrusy... - szeptałam do roślinek czule...
     Ale roślinki wcale takimi mikrusami nie były...Z dnia na dzień przybywało listeczków...Jakby Matka Natura chciała nadgonić stracony czas...
     A potem skrzyneczki rozjarzyły się kolorkami...

Ale największą radość sprawił niepozorny, żółty kwiatuszek...Maleńki prymus...Pomidorek :o)

     Przed wyjazdem na Kaszuby pozabezpieczaliśmy roślinki jak tylko się dało, wygłosiłam porywające przemówienie na co mają uważać i jak mają strzec swych zieloności, spojrzałam na nie z troską i pozostawiłam same...
     Wyrodna ze mnie ogrodniczka...
     Kiedy w czasie urlopku usłyszałam o niesamowitych burzach i gradobiciach wiedziałam, że powrót do domu przyjemnym nie będzie...
Jak nic zmarnieje moje zielone królestwo...
I miałam rację...
Mało się nie poryczałam na widok balkonowej ruiny...
     Maciejka wysuszona na wiór...

     Pomidorki ledwie się skrzyneczek trzymały...

A słoneczniki...
Ło Matko i Córko...
Wszystkie biedaki połamane...

     Kiedy pierwsza rozpacz mi przeszła złapałam za sekator i konewkę...Aaaa...No i taśmę klejącą...
I ruszyłam moim roślinkom z odsieczą...
Słoneczniki pooklejałam taśmą niczym gipsem i powiązałam niczym temblakiem...Pomidorki dostały bardzo gustowne drabinki bambusowe...Uschnięte części powycinałam...Wody nie oszczędzałam...
I kiedy brudna jak nieboskie stworzenie i umęczona słusznie siadłam na progu balkonu, mój ogródeczek zaszemrał...
     - Walczyłem ile mogłem...Spójrz co mam dla ciebie...

     Pomidorek !! Prawdziwy pomidorek !! Prymus mój ukochany !!
     Przez kilka dni żyłam w niepewności, czy moje zieloności przetrwają...
Przetrwały !!
     I wymizerowana maciejka rozpachniła się pięknie, i słoneczniki mimo złamań zebrały się do życia i za kilka dni zakwitną słoneczną kaskadą...Kaskadą, bo każdy z nich ma przynajmniej po trzy ogromne pąki...Kocimiętka zebrała nadwątlone siły i puszcza świeżutkie pędy...
A pomidorki...
Pomidorki osypały się kwieciem...

I zielonymi perełkami...

     Moje zielone królestwo ma najpiękniejsze klejnoty na Świecie...
     Najpiękniejsze i bardzo waleczne...;o)