Jak nas uziemił pewien dzwonek domofonu...

     Siedziałam sobie cichutko, niczym ta myszka i obrabiałam papierzyska, które mocy urzędowej nabierały przez ostatnie tygodnie...

Gdzieś w zakamarkach duszy żywiłam nadzieję, że się może ta makulatura ulituje i albo zniknie tak nagle jak się pojawiła, albo znajdzie się wśród Krasnoludków kilku ochotników...

Lipa...

Nawet się nie pojawiła Dziewczynka z zapałkami...

     Pan N. siedział sobie równie cichutko przeglądając najświeższe wydarzenia w sieci i czekał na projekcję jakiegoś trillerka...

     Magiczną ciszę niedzielnego wieczoru przerwał dźwięk domofonu...

     - Ki czort ?? - zapytałam Pana N. w nadziei, że posiada jakieś zdolności nadprzyrodzone i oczami duszy widzi Zakłócacza naszego miru domowego...

Mina Pan N. wskazywała, że po ciemku to nawet oczy duszy widzą niewiele...

     - Słucham ?? - rzuciłam w słuchawkę...

     - Czy to Pani jest autko o numerach... - usłyszałam w słuchawce męski głos...

     - Tak... - odpowiedziałam i serducho mi się nagle skurczyło w spazmatycznym szlochu...

     - Ja przepraszam...Uszkodziłem go...Przepraszam... - męski głos ledwie szeptał do słuchawki...

     - Zaraz zejdziemy... - zakomunikowałam, a w przestrzeń kosmiczną poleciało...

"Orzesz...(ko)..."

     - W samochód nam walnęli... - poinformowałam Ślubnego i bez zbędnych komentarzy zaczęliśmy się odziewać...

     Pan N. dokonał oględzin wstępnych, ja wydzwoniłam naszego Ducha Opiekuna od ubezpieczeń, a sprawca stał ze smutkiem w oczach, rozpaczą na twarzy, jakby to Jemu dyndał zderzak tylni...

Nieźle przygrzmocił...

     - Stało Ci się coś ?? - próbowałam zinwentaryzować szkody...

     - Mnie nic...- odpowiedział prawie szeptem...Ale wizualnie przedstawiał sobą obraz rozpaczy...

     - To trzeba dziękować Opatrzności... - odpowiedzieliśmy zgodnie... - samochód można naprawić... - dodałam...

Ale i moje serducho krwawiło...

     Nagusek potraktowany tak okrutnie pokazywał swoje rany nawet w kiepskim świetle osiedlowych latarni...

Zderzak dyndał jak złamana ręka...

Pokruszone plastyki niczym ślady krwi zasypały śnieżną skorupę parkingu...

Nawet komorę bagażnika lekko wgniotło...

     - Zaczep zamka też uszkodzony... - obwieścił Pan N. kończąc oględziny...

     - Tak mną rzuciło na tym zakręcie, że szans nie miałem... - próbował tłumaczyć nieszczęśliwy Kierowca...

     - Bo za szybko jechałeś... - podsumowaliśmy zgodnie...

     Spisaliśmy co trzeba, porozmawialiśmy chwilę, żeby emocje lekko opadły i uzgodniliśmy kto co załatwia, żeby szybciej było...

     No cóż...Ułamek sekundy...Chwilka...

     I jesteśmy uziemieni na kilka tygodni...