Szczęścia też chodzą parami...;o)

     Z reguły się mawia, że nieszczęścia chodzą parami...Hmmm...Czasem myślę, że nieszczęścia to "stworzenia" wręcz stadne...Ale to całkiem inna brocha...
Skoro nieszczęścia muszą mieć co najmniej "parę", to co ze szczęściami...?? Czy szczęście to, że się tak wyrażę, singiel ?? 
Bo o szczęściach chodzących parami to ja jakoś nie słyszałam...
To znaczy...
O szczęściach słyszałam, tylko powiedzonka w tym temacie jakoś nikt nie ułożył...
A jak to było z tymi "szczęściami" w duecie??
     W połowie lat dziewięćdziesiątych ubiegłego wieku w zaściankowym Kościele pw. Świętego Andrzeja Apostoła pojawiło się dwóch Zakonników, których pragnieniem było pomodlić się przed wiekowym poliptykiem i Madonną z Dzieciątkiem, które to dzieła od wieków uświetniały jeden z bocznych ołtarzy...
Przybyli Zakonnicy, pokłonili się pięknie i padłwszy na kolana modlitwy swoje rozpoczęli...
Nie podejrzewam, żeby Braciszkowie specjalnie się w czasie owych modłów wiercili, ale fakt jest faktem, że w pewnym momencie zaskrzypiało, zazgrzytało i zabytkowy poliptyk na kościelną posadzkę runął...A że dzieło rozmiarów było sporych, więc i rzeźba Najświętszej Panienki runęła razem z poliptykiem...
Można by uznać, że to takie potwierdzenie było, tych nieszczęść, które chodzą parami...
     Poliptyk był dziełem prześwietnym, przez Mistrza Jana Wielkiego stworzonym w 1485 roku, a że Mistrz starszeństwo w cechu  z samym Witem Stwoszem dzielił, więc i strata była okrutną...
Nie inaczej rzecz się miała z rzeźbą Madonny z 1480 roku...
     W nieszczęściu owym jednak i radosny promyczek zaświtał, bo gdy kurz historyczny opadł okazało się, że Braciszkowie poza przestrachem nie doznali żadnego na ciele uszczerbku...Tak to się pierwsze szczęście objawiło...
Po Dziełach pozostała spora kupka drzazg...
     Niekonserwowane przez stulecia postanowiły w ten sposób okazać swoje niezadowolenie z okazywanego lekceważenia...
     Proboszcz ówczesny ręce załamał, bo rekonstrukcja i konserwacja znacznie przewyższały możliwości finansowe Parafii...Wizja zatracenia zajrzała również w oczy Konserwatorowi zabytków ...
I wtedy właśnie przyszła pora na drugie szczęście...
     Zgłoszenie dokonane w Ministerstwie Kultury nieoczekiwanie spotkało się z aprobatą...
Poproszono jedynie o pełny kosztorys...
Tego to nawet szczęściem nazwać trudno, to był prawdziwy cud !! 
Każdy kto w owych czasach żył, wie, że kultura była ostatnią dziedziną, na którą by środki łożono...
     Do pracy przystąpili wielce uzdolnieni Konserwatorzy (Panowie Gadomski, Chrzanowski i Nycz) i wkrótce zaściankowa Fara odzyskała swoje skarby...
A że są to skarby niech świadczy fakt, iż Historycy jednomyślnie potwierdzają, że gdyby poliptyk wisiał w jakimś bardziej eksponowanym miejscu, to ściągał by całe rzesze Turystów, bo artyzmem nie ustępuje sławnemu Ołtarzowi Stwosza...
No cóż...
Ja tam wolę go podziwiać w ciszy niż w tłumie Turystów...
Ale jeśli Was kiedyś ścieżki do Zaścianka zawiodą, to poliptyk zobaczyć musicie...
A nuż Wasze szczęście właśnie tutaj "parę" znajdzie...;o)