Z weselnego frontu...

     Młody wczoraj wieczorkiem zakotwiczył w domeczku i od progu właściwie rozpoczął zdawać przedślubną relację...
     Degustacja w zarezerwowanym lokalu przebiegła pomyślnie...Swatowie zadowoleni...Młodzi zadowoleni...My nie uczestniczyliśmy w owym obrządku z prostej przyczyny...znamy kuchnię Pana Kucharza, bo jak pamiętacie (pisałam o tym kiedyś na "starej" Gordyjce), Szefem kuchni w owym przybytku jest nie kto inny, ale ów "Bocianek", który lądował w USA dokładnie w czasie ataków na WTC...
Skoro znam Go od początku Jego gastronomicznej kariery, a już wówczas gotował wyśmienicie i smak miał bezkonkurencyjny, to logicznym się wydaje, że po paru latach praktyki może być tylko lepiej...
A że Młody też tej kuchni onegdaj próbował, więc mógł potwierdzić, że się nam Kucharz rozwija prawidłowo...;o)
     Poza tym Młody już jest właściwie na uroczyste zaślubiny ubrany...W piątek zabrał naszą przyszłą Synową na prezentację...
     - No i jak ?? - zapytał odziany w klasyczny angielski surdut.
     - Pięknie... - podobno rzekła przyszła Synowa.
     - No to bierzemy... - zadysponował Młody i spowodował totalne zaskoczenie u swojej Wybranki.
     - Ot tak ?? - miała zapytać.
     - Skoro jest pięknie to już lepiej nie będzie...- odrzekał Pierworodny, bo zdradzę Wam tajemnicę...
Młody "zakupoholizm" to ma po mamusi...Nie cierpi zakupów prawie tak jak ja...:o)
Niestety nie jestem w stanie potwierdzić owej "piękności", bo lokal w trakcie remontów niespecjalnie nadaje się na ową prezentację, więc surducik wisi sobie spokojnie w szafie u Młodych...
     - A z nowości to zarezerwowałem bilety do Londynu... - kontynuował sprawozdanie Syn.
     - Czyli jednak lecicie... - dopytywaliśmy zaciekawieni...
     - Tak w połowie marca...jak tradycja to tradycja... - rzekł Młody.
Fakt...tradycja...
     Nie to żeby latanie do Londynu było jakimś nasz rodzinnym sposobem na uświetnianie uroczystości ślubnych...Po prostu trzeba zaprosić Gości, a skoro spora ich część zamieszkuje obecnie właśnie w Londynie, więc Młodzi postanowili, że tak właśnie wypada zrobić...
     W sumie to akurat tych "procedur" to ja im nie zazdroszczę...
     Pamiętam jak bardzo męczącym zajęciem jest owo "proszenie"...Przez kilka tygodni każdą wolną chwilę poświęcaliśmy na wizyty u Rodziny...Na samochód nie mogłam już patrzeć...(choroba lokomocyjna była dodatkowym doznaniem)...Widok szklanki z herbatą wywoływał we mnie automatycznie nudności...
Pamiętam, że na ostatnią "wizytację" Pan N. pojechał z Ojcami, bo ja się już fizycznie nie nadawałam do publicznej prezentacji...
Dziękuję losowi, ze wówczas wszyscy byli stacjonarnie...to znaczy w granicach Kraju, bo chyba była bym "zeszła" w bardzo młodym wieku.
     No cóż...weselna machina rozkręca się na dobre, a my powolutku wpadamy w jej trybiki...
Lekko nie jest...Hmmm...
No nic...nie ma co biadolić...
Idę tworzyć listę Gości bo w przyszłym tygodniu Młodzi zamawiają zaproszenia...:o)