Komu w drogę, temu buty...

     Wieczorny spacerek zapowiadał się wyjątkowo przyjemnie...Bezwietrznie, lekki mrozik, pełnia, która oświetlała zawiłe, psie ścieżki...
Lucky ma już swoje ulubione szlaki...
     Wieczorny spacerek to najpierw łąka w pobliżu (w celach higienicznych), a później przyjemność łazikowania (po osiedlowych alejkach, oczywiście)...
Człapiemy sobie niespiesznie...Osiedle pustawe...
I nagle...
Pod wiaduktem. łączącym dwie strony osiedla...
     Jak coś łupnie !!
Aż echo poszło między kolumnami...
Lucky z wrażenia przysiadł i spogląda na mnie niepewnie...
Ja stanęłam jak wryta, bo dźwięk niczego nie przypominał...
Zabłąkany snajper ??
Strefę Gazy przenieśli ??
Głuche łup !!
     Rozejrzałam się wkoło, zagrożenie nigdzie się nie czaiło, więc nogę podnoszę, żeby dziarskiego kroka postawić...
Zonk...
Patrzę i oczom nie wierzę...
     Buta mam na nodze, a podeszwa na chodniku została...
A to Ci łup !!
     Chichotać zaczęłam cichutko, bo przecież powaga w takich chwilach nie przystoi...I człapię...
     W jednym bucie...W drugim "prawiebucie"...A podeszwa majta w dłoni...
     Przez moment mi zaświtało w czerepie, że leśne spacerki będą teraz lekko utrudnione...
Ale co tam...
But to but, swoje prawa ma...
A te buty mają praw znacznie więcej, niż każda inna, zwykła para...
     Te buty mają ponad dwadzieścia lat !!
     To właśnie wówczas, odżałowaliśmy ogromne pieniądze i zakupiliśmy trzy pary "traperów"...Takich prawdziwych...Ze skóry...Ręcznie szytych...
     Ciężkie były niewyobrażalnie, ale na wędrówki piesze lepszych nie było...
     Córcię ta rozkosz ominęła, bo miała jeszcze zbyt delikatne nóżki...
     Pierworodny zachodził swoje "trapery" na śmierć...Ledwie się siebie trzymały...Ale o innych słyszeć nie chciał...(Aż Mu noga urosła znacznie i się w "trapery" nie mieściła)...
     Pan N. zachodził trapery całkowicie...Nawet reanimowanie skóry nic nie dawało...Ale długi czas stały jeszcze w szafce, bo tak trudno było się im rozstać...
     Dlaczego moje przetrwały tak długo ??
Bo pracując zawodowo musiałam być "spod igiełki"...Spódniczki...Żakieciki...Szpileczki...
Trapery stały i tęskniły...
Stabilne i bezpieczne...
Bez względu na oblodzenia, zalegające śnieżne zaspy, głębokie kałuże czy bajora pełne błocka...
     Pokonałam w tym "prawiebucie" kilkaset metrów...
     Przyszłam do domu z suchą nogą i nawet nie zmarzłam (mimo kilkustopniowego mrozu)...
     Szłam i wspominałam Pana Szewca, który od wielu lat nie żyje, a który był jednostką wyjątkowo marudną i stetryczałą...Zakupy w Jego sklepie to było prawdziwe wyzwanie...
Szłam i dziękowałam Mu w duchu, że tak bardzo się przyłożył, że Jego kunszt szewski był na tak wspaniałym poziomie...
But zapewnił mi pełne bezpieczeństwo...Brakowało mu tylko podeszwy !!
I wiecie co...
     Zamierzam je uratować !!
     Bo nigdy, w żadnych butach, nie czułam się tak bezpieczna...;o)