Nie jest dobrze...

     Na "rytualne" powitanie przybiegł sam Misiek...Siadł przy podjeździe, przymilnie pomerdał ogonem, a widząc brak reakcji z naszej strony, dokładnie obwąchał miejsce, w którym wysypuję "dary"...
     - Filip nas przegapił ?? - ze zdziwieniem rzucił pytanie Pan N.
     - Może go Sąsiad w domu zamknął...- dociekałam...
     Trochę smutne są te przyjazdy bez filipowych powitań...
     Wypakowaliśmy samochód, sprawdziliśmy co zmalował krecik w czasie naszej nieobecności, wypiliśmy kawusię na leżaczkach i ruszyliśmy do pracy...
Przy kolejnym "pit stopie" na ścieżce pojawiła się ulubiona, psia mordka...
     - Filip...- serdecznym głosem powitał go Pan N.
     - Flipcio...- powitałam go ja...
I głosy zamarły nam w krtaniach...
     Filip ledwie szedł ścieżką, łapy stawiał z widocznym trudem, a kiedy chciał przejść nasz "potoczek", stracił równowagę i wpadł między kamienie...
Znamy taki stan...
     Podszedł w końcu do nas, ale zamiast radosnych, powitalnych "zaśpiewów" filipowych, usłyszeliśmy pełne bólu skamlenie...
     - Jak on schudł !! - zauważył Pan N. - Kiedy myśmy byli ostatnio ?? - dociekał...
     - Trzy dni temu...- odpowiedziałam prawieszeptem, bo Filip patrzył mi w oczy...
     To czego mogłam nie zauważyć kiedy szedł, co mogłam przegapić kiedy skamlał, teraz mogłam przeczytać jak w księdze...
     Cierpię...Cierpię...Cierpię...
Oczy Filipa były przepełnione bólem...
     - Mamy coś "la psa" ?? - zapytał Ślubny, głaszcząc podsunięty łebek...
Ruszyłam w stronę "Orzeszka"...
     Wydłubałam z "przesyłki" wszystkie miękkie kawałki i wbrew regułom, które sama ustanowiłam, wysypałam dary koło naszych leżaków...
     - On umiera...- wypowiedział na głos moje myśli Pan N.
     - Tak...Umiera...- odpowiedziałam i wcale nie było mi z tym lżej...
Oboje znamy taki stan...
     Kiedy Cezary stracił czucie w tylnych łapach nosiliśmy go na spacery, albo na balkon, żeby mógł wyglądać na świat...Antybiotykami i kroplówkami "kupiliśmy" jeszcze dwa lata psiego żywota...
     Znamy to radosne merdanie ogona, którym wita nas Filip...
     Znamy te oczy przepełnione bólem...
     - Pewnie Dziadek za nim tęskni...- wymruczałam pod nosem "pocieszankę"...
     Dziadek, nasz Sąsiad "zza płotu" zmarł miesiąc temu...To On był "Szefem" Filipa (Syn Dziadka jest "Szefem" Miśka)...
     Teraz Filip został w swoim, nie swoim domu...
     Tęsknił do swojego Pana, to było widać od pierwszego dnia, kiedy Sąsiada zabrała karetka...Nie rozumiał co się dzieje...Żył naszymi przyjazdami...
A my z coraz większym niepokojem spoglądaliśmy na niego w czasie pożegnań...
     Tak źle, jak tym razem, jeszcze nie było...
     W czasie naszego wyjazdu przy samochodzie stał samotny Misiek...
     Filip nie dał rady przejść ponownie tych kilkunastu metrów...
     Kiedy głaskałam ten zasmucony pyszczek przy porannym posiłku, szeptałam słowa zachęty...
     - Walcz...Walcz...Za kilka dni przyjedziemy na dłużej...Będziemy przy tobie...Ale musisz wytrzymać...
     Czy wytrzyma ??
     Wrzosowisko byłoby smutne bez tego psiego rezydenta...Opustoszało by bez tej rudej kity...
     Walcz Flipciu...