"A jak Anoda", czyli moje spotkanie z Rodowiczami...

     Dzisiejszy dzień rozpoczęłam od przeczytania bardzo wzruszającej relacji na blogu Joasi...

http://joterkowo.blogspot.com/2013/03/wyjatkowy-wieczor.html

     Tak mi się jakoś wodniście w oczach zrobiło...

     Ma Dziewczyna szczęście należeć do wyjątkowej Rodziny...

     Kiedy jakiś czas temu znalazłam ikonkę Joasi w "Obserwatorach" nie miałam pojęcia ani Kim jest, ani jaki przypadek zetknął nas w sieci...

No cóż...Mawiają, że góra z górą...

     Wiele lat temu, kiedy chodziłam jeszcze do Szkoły, a moja edukacja przebiegała w miarę skutecznie dostałam tak zwanego "historycznego fioła"...

Opisywałam Wam już kiedyś, że mój "fiołek" nie był specjalnie "prawomyślny" i że często powodował moją bytność na "dywaniku"...

Taki to już ze mnie "opornik"...

Z perspektywy czasu mogę jedynie wyrazić podziw dla moich Nauczycieli, że mieli dystans do moich poczynań i obowiązującej wówczas "jedynie słusznej linii ideologicznej"...

     Pewnego dnia, w czasie takiej właśnie "prawomyślnej reprymendy", którą moja Nauczycielka historii wypowiadała z obrzydzeniem, a której ja pokornie wysłuchiwałam (jednym uchem), zauważyłam na Jej biurku leżącą, pożółkłą broszurkę z zatartym drukiem...

Wlepiałam w ową broszurę swoje nastoletnie gały z ogromnym uporem...

Nauczycielka ślepa nie była ...

     - Muszę to dzisiaj oddać...  -zakomunikowała między "wyrzutami"...

     - Dwie godziny ?? - rzuciłam żałośnie...

     - A lekcje ?? - dociekała Nauczycielka...

     - Pani Psor nic nie wie... - uspokoiłam nauczycielskie sumienie mojej Historyczki...

I nie czekając na ostateczne błogosławieństwo porwałam "Broszurkę" z biurka znikając za drzwiami...

     - Dwie godziny !! - usłyszałam jeszcze za sobą...

     Prawie bezszelestnie pokonywałam kondygnacje i korytarze zmierzając do bezpiecznej "przystani"...

Schodów przy kotłowni...

Magicznego miejsca, które zasiedlane było przez "Wagarowiczów" i nigdy nie było nawiedzane przez Nauczycieli...

Przez czystą przyzwoitość...

To była taka nie pisana umowa...

     Dotarłam do magicznego azylu, usadowiłam się na schodkach, wyszperałam z plecaka latarkę (sprzęt niezbędny jeśli się korzystało z tego azylu w celach czytelniczych) i rozłożyłam na kolanach ową "Broszurkę"...

     Publikacja nie miała Autora, rok wydania 1949, tytułu niestety nie pamiętam...

Podtytuł brzmiał: "A jak Anoda"...

Tak poznałam Janka...

     Dwie godziny, których udzieliła mi Nauczycielka wystarczyły, żebym przeczytała "Broszurkę" dwukrotnie...

Nie była obszerna...

Opowiadała o konspiracyjnej działalności Anody, o Jego działalności powojennej i o śmierci...

Taki bardzo skromny rys biograficzny...

     Schody koło kotłowni opuszczałam wściekła...

     Tego dnia już nie wróciłam na zajęcia...

     Po kilku miesiącach moja Psorka zaproponowała mi udział w pewnym konkursie...

     Nie miałam zbyt wiele czasu, żeby się do niego przygotować, bo sezon sportowy był w pełni, ale jak na genetycznego ryzykanta przystało postanowiłam sprawdzić się z "Mózgowcami"...

     Konkurs składał się z dwóch części, test wyboru i praca opisowa...

     Pamiętam jak moja Historyczka przed drzwiami wejściowymi powiedziała:

     - Pamiętaj tylko, że nie wszystko możesz...

Coś takiego do nastoletniej buntowniczki ??

     Testy rozwiązywałam mechanicznie...Moja pamięć do dat, wydarzeń, czy nazwisk była wówczas niezawodna...

A kiedy przeczytałam temat pracy opisowej, "zły" zachichotał mi na ramieniu...

     "Twój historyczny Bohater"...

     Czy zastanawiałam się wówczas co robię ?? Nie...

     Czy zdawałam sobie sprawę z ewentualnych konsekwencji ?? Nie...

     Czy miałam problem z wyborem Bohatera ?? Nie...

To musiał być Janek "Anoda"...

     Wiedziałam o Nim tyle co z owej "Broszurki" wydanej wieki temu przez jakąś konspiracyjną komórkę i przekazywanej z rąk do rąk...

Biblioteczne półki przeszukiwane pieczołowicie nie zawierały żadnej, nawet najskromniejszej pozycji, a Bibliotekarki pytane przeze mnie o "Anodę" kiwały przecząco głowami...

Mimo to ledwie wyrobiłam się w wyznaczonym czasie...

     Komisja Konkursowa przystąpiła do pracy...

     Wyznaczenie "Zwycięzcy" miało nastąpić w ciągu sześciu godzin...

     Po ośmiu godzinach moja Psorka została poproszona do gabinetu Komisji...

Aż sobie Biedna westchnęła głośno...

     Późnym wieczorem, po prawie dziesięciogodzinnych obradach w końcu poproszono nas do auli na ogłoszenie wyników...

Wyróżnienia, Nagrody specjalne, Nagrody II stopnia i w końcu Zwycięzca...

Kiedy padło moje nazwisko Psorka nawet na mnie nie spojrzała...

Odebrałam swoją nagrodę i potulnie zajęłam miejsce na widowni...

     - "W tym roku nasz Konkurs zakończy się mniej tradycyjnie niż dotychczas, ponieważ Komisja konkursowa... - grzmiał Pan Przewodniczący - postanowiła, iż do następnego etapu zostaje zakwalifikowana praca, która uzyskała nagrodę II stopnia"...

     - Musiałam... - wyszeptała moja Historyczka...- żebyś jeszcze nie pisała o tym patriotyzmie zakłamanym, o tym zbrodniarzach z SB i o kłamstwach historycznych...

     Nigdy więcej nie brałam udziału w takich Konkursach...

     Kiedy poznałam wirtualnie Joasię i poczytałam o historii Jej Rodziny zrozumiałam, że Janek musiał "maczać" swoje sprytne paluszki w naszym spotkaniu...