Srebrny warkocz czasu...

Kiedy wśród gęstych loków srebrem się zajarzy,
młodość jeszcze czujemy, człowiek ciągle marzy.

Potem proces jak gdyby szybciej postępuje,
rzuca się barwne pasma lub się zaczesuje...

Duma z pierwszej siwizny w niepamięć odchodzi,
pozostaje konkluzja: "nie jesteśmy młodzi"...

Każdy dzień nam dorzuca srebra magicznego,
czas łaskawym być przestał, nie wiedzieć dlaczego.

I gdy w warkocz zaplatam swoje siwe włosie,
nostalgia postępuje...To życia pokłosie...