Kończ Waść...wstydu oszczędź...

     Być może nie powinnam zabierać głosu w tym temacie, bo od wielu lat uważam się za antyklerykała, więc obserwując zachowania Kleru nie spodziewam się niczego dobre, ale szczerze powiem...aż mnie trzęsie w środku...

     Mój antyklerykalizm nie jest cechą wrodzoną, to przypadłość nabyta, i to nabyta dzięki ogromnym staraniom tego Kleru właśnie...

     Czy to wpłynęło na moją wiarę ?? 

     Nie...Mój Bóg nie potrzebuje ani marmurowych świątyń, ani złotych ołtarzy, ani pośredników...Wierzyć i kochać można na kilka sposobów...

Ale do tematu...

     W sobotę uczestniczyliśmy w uroczystości rodzinnej, zaślubinami zwanej...

     Tym razem z perspektywy gości...

     Pewnie bym nawet o tym na blogu nie wspomniała, bo wesela były, są i będą, ale ...No właśnie, ale...

     Uroczystość zaślubin odbywała się w pewnej małej Miejscowości, Kościół zapełniony Weselnikami i Ksiądz Proboszcz ową celebrę prowadzący...

Prowadzący nietuzinkowo...

Usiłujący być dowcipnym...

Lubię niestandardowe uroczystości, ale na tej akurat widać było, że Ksiądz Proboszcz nie tylko nie przygotował się do niej, On realizował pomysły na "poczekaniu"...

Bez zastanowienia...

Idea uroczystości była szczytna, więc Uczestnicy owej, zęby zaciskali i czekali na szczęśliwy koniec...

I wtedy właśnie Proboszcz tak walnął, że się echem po Kościele odbiło...

     - " Małżeństwo to pięć lat poznawania się, pięć lat miłości, a potem to już tylko przyzwyczajenie"...

     Orzesz...(ko)...

     Nie ma jak walnąć takim tekstem zaraz po przyjęciu ślubnej przysięgi...

     Aż chciało by się zakrzyknąć za Bogusiem Lindą...

     - A co Ty Chłopie wiesz o małżeństwie ??

     Przez Kościół przeszedł pomruk...

     Drużbowie, stojący na środku zgodnie parsknęli śmiechem...

Nie ma jak dobra zachęta...

Na pohybel...

     Wesele jak to wesele, stoły zastawione, muzyka gra, Goście się bawią...Atmosfera rodzinna i radosna...

A po dwóch godzinach na weselnej sali pojawia się Ksiądz Proboszcz...

Pojawia się i na "pojawianiu" nie zamierza skończyć...

Rozpoczyna od powitania...Od stolika do stolika...

Podchodzi, wita się z siedzącymi przy stole Mężczyznami i każdemu pozostawia jakąś "dowcipną" uwagę...

     - " Kto Ci tak krzywo krawat zawiązał"...

     - " Widać, że pojeść to lubisz"...

     - " Mógłbyś się ogolić"...

     - " A cóż Ty tak dzisiaj na różowo"...

     - "Żółwika...z Tobą zrobię żółwika"...

Prawdziwy satyryczny koszmarek...

Kiedy przez nieuwagę wita się z młodziutką Dziewczyną, która nierozważnie wyciągnęła dłoń, Ksiądz kwituje...

     - "Tfu !! Żeby Kobieta rękę wyciągała"...

Przy stole zapada głucha cisza, a Dziewczynie jest bardzo przykro...

Kilkunastoletnie Dziewczę to Osóbka bardzo wrażliwa...My to wiemy...Wiemy, że cały wieczór będzie to "plucie" analizować...

Po powitaniach Ksiądz rusza do mikrofonu i rozpoczyna swoje "wodzirejowanie"...

     Streścić Wam tego niestety nie mogę...Młodzież mówi na takie wystąpienia, że gadał jak potrzaskany...

Na pierwszy rzut oka widać, że bawi się wyśmienicie...

Przynajmniej On...

Wesele zamarło...

     Ksiądz bryluje...

     Młodzi, Ich Rodzicie i Rodzice chrzestni stoją na środku wywołani w jakimś celu, a Goście zajmują się ożywionymi dysputami przy stolikach...

Znakomita większość już wie, że ten Człowiek nie ma nic do przekazania...

Jest nijaki...

     Po czterdziestu minutach oddaje mikrofon Wokalistce, a Goście prawie biegiem ruszają na parkiet, żeby się czasem nie rozmyślił...

     Kiedy po prawie godzinie wygibasów na parkiecie idziemy z Panem N. się przewietrzyć przed wejściem zastajemy kilkuosobową grupkę, w której prym wiedzie ów Pasterz...

Papieros w zębach, energiczna gestykulacja świadcząca o sporej ilości wypitych toastów i prawdziwie chrześcijańska tematyka...

Obgadywany jest jeden z Mieszkańców Parafii, który ostatnio ponoć odziedziczył spory spadek...

Dywagacje słychać na całym parkingu...

     - Prawdziwy duch miłosierdzia... - chciało by się dopowiedzieć... - i pokory...

     Ale ukryć się nie da, że Ksiądz Proboszcz zostanie w naszej pamięci na długo...Na bardzo długo...