Radość dołeczkami pisana...

     No to mój Świat dostał jakiejś nadprzyrodzonej pląsawicy, a ja, żeby użyć terminologii sportowej, pozostałam w blokach…

Echhh…

Co prawda w takim stanie fizycznym to żaden szanujący się Lekarz sportowy do zawodów by mnie nie dopuścił, ale przyzwyczajona raczej do falstartów, ciężko znoszę to „osadzenie” w blokach…

Zawsze wolałam uciekać niż gonić…Taka natura…

Teraz drepcząc statecznie usiłuję dogonić uciekający czas…

Jak to powiedziała Pani Rehabilitantka…

     ”Hodowała sobie Pani to paskudztwo przez kilka, jeśli nie kilkanaście lat, to się w tydzień tego pani nie pozbędzie…jeśli w ogóle…”.

Orzesz…(ko)…

     A co ja sobie do środka barku zaglądałam, żeby widzieć, że się tam jakieś paskudztwo zalęgło ?? 

Echhh…

     W każdym razie grzecznie znoszę męczarnie fundowane mi na zabiegach, a Pani Rehabilitantka co i rusz wymyśla jakieś dziwności, żeby moje wizyty „uprzyjemnić”…Masaże, laser, bioprądy, krioterapia, gimnastyka, manualne nastawienie barku...

Wynik póki co jest taki, że „do przodu” macham łapeczką już całkiem sprawnie, a „do tyłu” nie macham uparcie prawie wcale, żeby „bolkowi” nie dawać pola do popisu…

Mój bark to sobie mogę machać jak chcę…A co !! 

„Ćpadeł” nie ćpam, czyli świadomie na Świat spoglądam…

A Świat sobie galopuje…

     W sobotę zagalopował do Domu weselnego, w którym mamy organizować wesele Młodych…Wstępne ustalenia ogólnej organizacji uroczystości i określenie menu…

Nie jest źle…

Lubię rozmowy z Fachowcami, a Chłopak, który rozmowy prowadził ewidentnie zna się na rzeczy…

     Wieczorkiem ostatnia przymiarka ślubnej sukni…

     Tutaj poszło nam trochę gorzej…

     Dwa miesiące „proszenia”, stres w pracy, trochę fitness, kurs tańca i Młoda wpadła w suknię jak śliwka w kompot…

No dobra…Śliwkę w kompociku widać, Młoda zapadła nam się w kieckę całkowicie…

     Krawcowa załamała ręce…A przyszła Teściowa (czyli niby ja) poczuła się w obowiązku zdyscyplinować Młodą …

W takim tempie to nam do wesela całkiem Bidulka zniknie…

Groźba dowożenia śniadanek i publicznego karmienia przy użyciu śliniaczka chyba podziałała…

     Krawcowa ruszyła do nocnego maratonu, Młoda ze smutną minką ruszyła do domeczku, a ja zaraz po przekroczeniu domowego progu „uprzejmie doniosłam” Synowi, że jak się tym nie zajmie to zacznę być „upierdliwa”…

     W niedzielę sukienka była gotowa…Echhh…

     Spojrzałam na tą naszą przyszłą Synową i serducho całkiem mi się roztopiło…

Piękna ta nasza Dziewuszka…

     Dopasowany gorsecik…Pliski ręcznie drapowane…Morze falbanek…Co tam morze !! Prawdziwy falbankowy ocean pięknie podkreślający Jej zgrabną sylwetkę…

No i te dołeczki na buziulce, które pojawiły się przy pierwszym spojrzeniu w lustro…

     Niech się schowają wszystkie koronowane głowy…To jest dopiero hiszpańska Księżniczka pierwszej wody…