Podstawa to współczynnik ścieralności...

     Jakoś się ostatnio nie składało, żeby zdać Wam relację z placu boju prac remontowych…

A szczerze mówiąc Gordyjka ostatnimi czasy jest taka padnięta, że klepanie w klawiaturę jest ostatnią czynnością o jakiej marzy…

No cóż, jak to mawiają…Chęci wielkie, tylko ciało mdłe…No to i sił gordyjskich na zbyciu nie ma…

Ale skoro się rzekło, kobyłka u płotu, a kafelki na podłodze…

     Do definitywnej wiechy w łazience brakuje nam dosłownie ledwie kropeczki nad „i”, a w sobotę niczym Tytani położyliśmy brakujące płytki w przedpokoju…

Co prawda, przed podjęciem owego heroicznego czynu wydawało się, iż jest to ledwie kilka maleńkich fragmentów, a w trakcie wymiar prac nas przeraził, ale skoro leżą już wszystkie więc sukces możemy ogłosić wszem i wobec…

Zostało zafugować, zamontować szafy, pomyć wszystko „dla porządku” i napawać się widokiem pięknego dzieła…

     Kiedy w sobotni wieczór, ostatkiem sił układaliśmy zbolałe ciała na kanapie po zakończonym trudzie twórczym, oświadczyłam:

     - Leżą !! – Pan N. spojrzał na mnie ze zdziwieniem…

     - No płytki leżą…wszystkie…!! – uzupełniłam wypowiedź o brakujące fragmenty…

Po chwili milczenia, kiedy nasze układy kostne przestały w końcu skrzypieć nieprzyjemnie, Pan N. przerwał ciszę…

     - Fajnie mają…

     - Kto ?? – bo jak wiadomo ciężki wysiłek w pierwszej kolejności rzuca się na logiczny proces myślowy…

     - No jak kto ?? Płytki !! – Mąż spojrzał na mnie z wyrzutem…

     - Aaaa…no fakt… - wydusiłam usiłując rozwiązać w myślach tajemnicę owej „fajności”…

Mąż jednak w łaskawości swej ogromnej trud mój skrócił…

     - Takie płytki to fajnie mają, bo nic nie robią przez całe życie tylko sobie leżą… - i wyrwało się Biedakowi bezwiedne westchnienie…

     - No chyba, że mają niski współczynnik ścieralności…wtedy nie poleżą…- włączyłam się w mężowski tok myślowy i przez łepetynę mi przeszło, że osiągnęliśmy apogeum zmęczenia, bo zaczynamy roztrząsać tematykę ogromnie filozoficzną…

     Ale to nie było apogeum…

     Apogeum osiągnęliśmy w niedzielny poranek, kiedy okazało się że nasze układy kostne i mięśniowe odmawiają posłuszeństwa, że podróż do łazienki wydaje się wyczynem karkołomnym, a pragnienie nie jest motywacją mogącą nas zwlec z kanapy…

Leżeliśmy więc obolali wspominając ilość wykonanych skłonów i przysiadów…

Jęki jakie wydobywały się bezwiednie z naszych tchawic w niczym nie przypominały zachwytów nad ukończonym dziełem…

Brzmiało to raczej jak westchnienia dusz pokutnych na męki piekielne skazanych…

A płytki leżały sobie cichutko, równiutko poprzytulane do siebie i uśmiechały się do nas delikatnymi wzorkami swoich „pyszczków”…

Z przedpokoju dolatywał jakby cichutki szmer…

     „Nie martwcie się…mamy wysoki współczynnik ścieralności…możemy sobie tutaj leżeć do końca Świata…a nawet jeden dzień dłużej”…

     - Uff… - wyrwało mi się westchnienie ulgi…