Dziadziowi...

     Dzisiejsze moje wspominki nie będą dotyczyły mnie, jako istotki niepełnoletniej, i w dużym stopniu ubezwłasnowolnionej, ale Postaci, która w owych latach miała ogromny wpływ na kształtowanie mojej osobowości i charakteru.

     Bohaterem tego wpisu będzie Dziadzio Stefek.

     

     Miłość moja do Dziadunia, mam tego pełną świadomość, została zbudowana na wspomnieniach pozostałych członków mojego Stada, ale ponieważ jego Postać odchodzi w otchłań zapomnienia, nie mogę do tego dopuścić.

     Dziadziuś Stefan kochał mnie miłością niezmierzoną, jako jedyną wnusię i zadatek na kobietkę, postury może marnej, ale z potencjałem.

     Ja, odwzajemniałam się szeroko w Dziadunia wpatrzonymi oczkami, zarzuconymi na szyję łapkami, i od najwcześniejszych lat życia stanowczym stwierdzeniem, że spać chcę z Dziadziem.

     Nasza symbioza była pełna.

     Dziadzio był jedyną Osobą, której pragnienia spełniałam bez sprzeciwu, On w rewanżu uczył mnie rzeczy do życia niezbędnych i nieodzownych.

     Moją edukację rozpoczął oczywiście od zasad savoir vivr'u. 

     Jako osobniczka pojętna, w krótkim czasie zrozumiałam, że Babcia to Baba Jaga, Wujkowie to Skubańce, a koledzy Dziadunia to dla pięciolatki najlepsze towarzystwo. 

Dziadunio uczył mnie również jak poprawnie zwisać z trzepaka, z której strony włazić na drzewo i jak trzymać w dłoni kamień, aby osiągnąć zamierzony cel.

Rozwijałam się więc poprawnie, zarówno intelektualnie jak i fizycznie.

     W krótkim czasie zauważyłam, że falbaniaste fartuszki, w które uparcie stroiła mnie Baba Jaga są mało praktyczne, i dokąd zwisa z nich choćby jedna najmniejsza nawet falbanka będę się czuła dziwacznie. 

Jedynym elementem mojego wystroju, którego pożyteczność niejednokrotnie doceniliśmy z Dziadziusiem, były ogromniaste purpurowe kokardy, które w warkocze wplatała mi Mama.

Kokardy te określały Dziadziowi azymut, w jakim obecnie sieję zniszczenie, a mnie dodawały pewności, że w połączeniu z niewinnym wyrazem twarzy  wybawią mnie z każdej opresji.

     Wiedliśmy, więc z Dziadziem Stefciem żywot piękny.

     Jak grom z jasnego nieba uderzył w nas spisek, który Rodzina knuła za naszymi plecami, a my nieświadomi niczego wiedliśmy radosne życie.

     Kiedy lato miało się już ku schyłkowi, a drzewa właśnie rozpoczynały plucie pierwszymi, jeszcze niezbyt dojrzałymi kasztanami, zostaliśmy zdradzeni...

     Rodzice zapisali mnie do przedszkola.

     Fakt ten, przeze mnie w naiwności wielkiej w ogóle niezrozumiały, w Dziaduniu wywołał ogromny sprzeciw, a skoro byliśmy jak jeden organizm, więc Dziadzio krzyczał okrutnie, mimo, że był Człowiekiem wielce spokojnym i ugodowym, a ja trzymając w drobnych dłoniach jego nogawkę zalewałam się gorzkimi łzami, uśliniona i obsmarkana...

     Rodzice byli nieugięci.

     W małym ciałku zrodził się pierwszy bunt: „Ja Wam pokażę przedszkole”.

     Na sam widok owej budowli zapierałam się w ziemię niczym Kłapouch, wydając przy tym z siebie ryk straszliwy. 

Jeśli wtedy stosowano by paragrafy o znęcaniu się nad dzieckiem, to moi Rodzice podpadli pod wszystkie.

     Przez drzwi owego przybytku byłam jednocześnie pchana przez Mamę i wciągana przez Panią Dyrektor.

     Do grupy żadnej mnie nie zapisano, bo z wrodzonym uporem osła odmawiałam podania imienia.

     Siedziałam, więc w gabinecie Pani Dyrektor od 7-mej rano do 16-tej, wyjąc, łkając i zanosząc się w niebogłosy.

     Wszelkie stosowane chwyty pedagogiczne nie przynosiły rezultatu. 

     Reszta małoletniego towarzystwa wzbudzała we mnie obrzydzenie.

     Ze stoicki spokojem przyjmowałam zapewnienia Pani Dyrektor kierowane do Rodziców, że pierwsze dni bywają dla dziecka trudne.

     Po miesiącu mojego wycia i cichych dni w wykonaniu Dziadunia, Rodzina zmiękła.

     Po kilku szeptanych naradach doszli do przekonania, że najlepszym rozwiązaniem będzie, jeśli to Dziadunio będzie mnie na przedszkolne męki odprowadzał...

     Moja wiara w Dziadziusia, (jak się zapewne domyślacie) była ogromna, kiedy tylko wieść ta została nam przekazana, oboje z ogromnym entuzjazmem przyjęliśmy ją do wiedzy i realizacji.

Od tego dnia Dziadziuś przychodził po mnie codziennie rano i jak dwa świetliste anioły, z uśmiechami od ucha do ucha wychodziliśmy do przedszkola, po godzinie 16-tej wracaliśmy oboje tą samą drogą, niemiłosiernie rozświergotani i radośni.

     Nie jestem pewna jak długo trwał nasz proceder. Pewnym jest, że któregoś pochmurnego dnia, kiedy wracaliśmy właśnie z przedszkola w domu powitała nas Mama, z twarzą w barwach popiołu i piorunami w oczach. 

Już na progu wiedzieliśmy, że coś jest „nie tak".

     Takiego słowotoku u Mamy nie słyszałam od urodzenia !! Krzyczała na nas jednocześnie, z tym że Dziadziowi obrywało się zgodnie z wagą, kilka razy bardziej.

Wśród wyrzutów wypluwanych jak z karabinu maszynowego zrozumiałym było tylko jedno.

Wpadliśmy...

     Mama chcąc mi zrobić niespodziankę zwolniła się wcześniej z pracy i pojechała do przedszkola. Tam ku jej ogromnemu zaskoczeniu Pani Dyrektor obwieściła jej, że nie uczestniczę w zajęciach już od kilku tygodni, i że w związku z tym zostałam wykreślona z listy przedszkolaków jakiś miesiąc temu.

     

     Tak, tak...byłam chyba pierwszym w historii relegowanym-przedszkolakiem-wagarowiczem.

     Kiedy Mamie już fusy troszkę opadły, a my mogliśmy nareszcie usiąść, padło podstawowe pytanie:

     -Gdzie Wy właściwie żeście tyle łazili ??

     

     Siedzieliśmy z kamiennymi twarzami i skromnie spuszczonymi oczami. Tego wyznania nie wydobędą z nas żadną siłą !!

    Po godzinie Mama całkiem skapitulowała, a ja ośmieliłam się z anielskim wyrazem twarzy odezwać:

     -Mamusia, oddaj Dziadziowi za 16 pączków, 3 rogaliki i 6 biletów do kina, na resztę nam pieniążków wystarczyło...

     To wystąpienie spowodowało totalny łzotok mojego otoczenia, a ja bardzo zawstydzona czekałam, aż przestaną w końcu ryczeć...