Godzina dzikiej róży...

     Parafrazując tytuł jednej z moich ulubionych książek ("Godzina pąsowej róży" Marii Kruger) i ekranizacji z 1963 roku (z Czyżewską, Winnicką, Ludwiżanką, Karaszkiewiczem, Łapińskim, Wichniarzem...Musiałabym całą obsadę wypisać), postanowiłam przenieść nas w czasie...

No cóż...Czas na jesień...

     Kolory pojawiają się jeszcze nieśmiało, ale do prawdziwej eksplozji niewiele czasu nam zostało...

A skoro jesień, to czas na różę...

     Fakt, że Wrzosowisko jakoś nie może się pogodzić z nadchodzącą jesienią...Zbieramy orzechy i truskawki (tą czerwcową odmianę)...Róże obsypują się pąkami i owocują...

     Biała totalnie oszalała w tym roku...

     Koraliki maleńkie, ale w niesamowitej ilości...Tylko oczy będą cieszyć, kiedy Wrzosowisko oblecze się w brązy...Będzie też cieszyć oczy w domeczku...

     Różowa to nasz zapas witaminy C...;o)

Przez dwa dni zbierałam, i jestem w połowie...;o)

Teraz trzeba to obrać, przemrozić i zdecydować czym koraliki się staną...;o)

     Bo w kolejce czeka...

"Pączkowa"...;o)

     Przynajmniej ta owocuje i dojrzewa przez cały sezon, więc totalny wysyp mnie ominie...

Część już się mrozi i czeka na koleżanki...Czekają też płatki...;o)

     Taka właśnie jest "godzina dzikiej róży", a właściwie "godziny"...

     Głóg zachęca do zbiorów...Rokitnik aż krzyczy koralami...A ja coraz bardziej marudzę...;o)

     "Tu mnie boli...Tam mnie strzyka"...Jak Pani Ćwiklińska w "Znachorze" (w ekranizacji z 1937)...

     To może lepiej wrócić do pąsowej róży ?? ;o)