Taka sobie opowiastka...

     Znam Ją od dziecka...Miła, grzeczna, sympatyczna...Urody też Jej Bozia nie poskąpiła...
     Bywało, że pukała do naszych drzwi z oczami pełnymi łez i opuchniętą twarzyczką...
     - Sąsiadko, nijak tego nie ogarniam...
A ja odkładałam wszystko i biegłam z odsieczą...
Młoda nie mogła się dogadać z matematyką...
Kiedy po kilku latach wykrzyczała do mnie na ulicy...
     - Sąsiadko !! Mam czwórkę z matmy !!
Nie wiedziałam, która z nas jest bardziej dumna...;o)
     Czas płynął, Młoda z sympatycznej Dziewczynki zmieniła się w sympatyczną Kobietę...
Zaradną, pracowitą, życzliwą...
     Nie mogłam się nadziwić, że chłopaki nie zauważali takiej Perły...
Ale o męskich gustach nie mnie decydować...
     Skończyła edukację, rozpoczęła pracę i pojawił się ON...
Ponoć przystojny...Choć nie w moim typie...
     Poznałam Go na weselu Jej młodszego Brata (de facto, mojego sąsiedzkiego Ulubieńca)...
Stwierdzenie "poznałam", jest znacznie na wyrost...Zobaczyłam, byłoby lepsze...
     Zobaczyłam i w mojej mózgownicy zabłyszczała "czerwona lampeczka", która świeci się bardzo rzadko...Ostrzeżenie najwyższego stopnia !!
     "Zły człowiek na horyzoncie !!"
     Ale, że uprzedzeniami nie dziele się z nikim poza Panem N. (który określił Faceta "dziwnym"), więc lampeczka pomrugała, pobłyszczała i przestała...
Dziewczyna promieniała...Fakt...
Pojawił się staranniejszy makijaż...Pojawiły się ładniejsze fryzurki...Standardem stały się modniejsze ciuszki...
Starała się i było to widać...
On rozpoczął pracę poza granicami, żeby mieli na start...
Ona pracowała w Kraju i czekała...
Rodzice (obu stron) czekali na decyzje...
     Po kilku latach Rodziny przestały naciskać na kolejne kroki...Młodej przestano zadawać "kłopotliwe" pytania...
On pół roku był za granicą...
Ona czekała...
On pół roku spędzał w Kraju...
Ona rozkwitała...
Zegar odmierzał czas...
     Na weselu Pierworodnego mieliśmy przyjemność (wątpliwą) z Nim rozmawiać...
     Alkohol rozmiękczył Go do tego stopnia, że poznaliśmy "teorię wszystkiego"...
     "On się żenił teraz nie będzie, bo trzeba najpierw zabezpieczyć sobie przyszłość, mieć pieniądze, mieć mieszkanie, urządzić się..."Chwalebne !! Poniekąd...
     Na sugestię, że we dwoje buduje się łatwiej, spojrzał na nas zdziwiony...
     Na pytanie, czy Ona zna Jego plany, jakby grom w Niego trzasnął...
"Po co ??"
Ot, zagwozdka...
     Chodzi z Dziewczyną przez kilka lat i nie rozmawiają o przyszłości ??
     Absolutnie nie jestem przeciwniczką "wolnych związków", konkubinatu, czy jak by to zwać...Ale to chyba powinien być świadomy wybór obu stron ??
     Czarę goryczy dopełniliśmy przy pożegnaniu, wręczając poczęstunek od Młodych naszej Sąsiadce, a nie Jemu...
     No cóż, dla nas był tylko Osobą towarzyszącą...Taki zwyczaj...
Mijały kolejne lata...
     Ożenił się Jej młodszy Brat (młodszy ponad 10 lat)...
On kupił mieszkanie...
Zegar znowu coś tam odliczył...
     Za mąż wyszła Jej najmłodsza Siostra...
Ona z każdym rokiem była coraz smutniejsza...
On przestał jeździć za granicę...Siedzi w domu...Snuje plany...
I nagle gruchnęła wieść...
     W jednym z lokali zapytał, jaki jest koszt skromnego przyjęcia weselnego...
Wydumał !!
Po kilkunastu latach oczekiwań - wydumał !!
     Przyjęcie będzie skromne...Ślub będzie skromny...
     Bo przecież swoje lata mają i huczne obchody już nawet nie pasują (poniekąd)...
     Tyle, że Ona o Jego "wydumankach" dowiedziała się mimochodem...
     Dowiedziała się o ślubie w obcej Parafii...O skromnym przyjęciu...O zdecydowanym umiarze...
Przez kilkanaście lat o tym nie rozmawiali ??
To związek ??
Chyba "radziecki"...
     Nijak moja stara głowa ogarnąć tego nie umie...
Ona płacze...
On duma...
     Miłość to jednak ślepa jest...