"Przepis" na mamałygę...

     Lato tego roku było wyjątkowo deszczowe...Bukowy lat schował się za strumieniami wody...Chmury leniwie spływały z pagórków...
Obudziło mnie równomierne pukanie kropli o dach...
     - Znowu leje...- wymruczałam...
     Próbowałam zmienić boki, schować głowę pod kołdrą, odseparować się od mżystej rzeczywistości...
Lipa...
     Siadłam na posłaniu i z zazdrością spoglądałam na drzemiące kuzynostwo...
     Powoli podeszłam do ociekającego wodą okna strychu...
Brrrr...
     I nagle, wśród tych strug wody zauważyłam znajomą postać, w długim, zbyt szerokim płaszczu przeciwdeszczowym...
     - Czy ten Dziadek oczadział ?? - wyszeptałam...- Na taką ulewę krowy pędzi na zagon ??
Ale nogi już mnie niosły w kierunku schodów...
     - Kurtka !! - wrzasnęła na mnie Ciocia (Święta Kobieta), kiedy mijałam w pędzie drzwi kuchni...
Bieszczadzki Dziadek aż przystanął na mój widok...
     - A Ty tu czego ?? - zapytał...
     - Idę paść krowy...- oświadczyłam...
     - Leje przecież...- zauważył Bieszczadzki Dziadek, ocierając krople deszczu z nosa...
     - Dziadek idzie...- skwitowałam...
     - Śpiewał nie będę !! - studził moje zapędy Dziadek...
     - To ja pośpiewam...- droczyłam się z uśmiechem...
     Nie wytrzymał i parsknął śmiechem...Wiedział, że zmuszenie mnie do śpiewania byłoby zjawiskiem ekstremalnym...
Po kilku krokach ośmieliłam się zapytać...
     - Czemu idziesz paść krowy w taki deszcz ?? Wczoraj wieczorem kasłałeś !! Słyszałam...
     - A co krowy winne, że pada ?? - zapytał Dziadek...
     No cóż...Na to pytanie nie znalazłam odpowiedzi w nastoletniej głowie...
     Okołkowaliśmy krowy i znaleźliśmy w miarę zaciszny kącik pod czereśnią...
     - Człowiek musi pracować...- przerwał ciszę Dziadek...- Tyle jest wart, ile zrobi, ile po nim zostanie...
     Zrozumiałam, że zaczynają się nasze "godzinki"...Chwile, w których Dziadek opowiadał, a ja słuchałam z wielką uwagą...Chociaż nie wszystko rozumiałam...
     - Chłop swoje zrobić musi...Jak nie zrobi, to mamałyga jest, a nie chłop...
     - A dziewczyny ?? - zapytałam...
     - Wy macie łatwiej...- zachichotał Dziadek...- Po Was zawsze coś zostaje...Dzieci rodzicie...
I Dziadek pokiwał z powagą głową...
     - Tak to już urządzone jest, że kobita się dziewięć miesięcy przemęczy, a potem już pamiątka gotowa...Tylko Ciotkom tego nie mów !! Bo mi się Baby w chałupie zbieszą i nie będą chciały do roboty iść...-wymruczał...
     - Ale przecież dzieci są wspólne ?? - dociekałam...
     - Oj tam...Niby wspólne...Ale Matka to Matka, a Ojciec musi jeszcze parę rzeczy w życiu zrobić...I pracować musi !! - skwitował Dziadek...
     - Przekołkuj Pierdzioszkę !! Truskawki żre... - zakomenderował Dziadek...- Jeszcze nie matkujesz...- i roześmiał się tym swoim dźwięcznym śmiechem...
     - Nie jestem mamałygą...- wymruczałam i ruszyłam na zagon...
     - To się dopiero okaże...- Dziadek lubił mieć ostatnie słowo...- Twoja Babka na pewno nie jest mamałygą...- i wierzcie mi na słowo, takiego śmiechu Dziadka jeszcze nie słyszałam...
No tak...
     Babcia urodziła ośmioro Dzieci...Gdzie tam Jej do mamałygi...
     A potem Bieszczadzki Dziadek opowiedział, jak to było kiedy rodziły się Jego Dzieci...Jak Babcia się martwiła...I jak martwił się On...I jak zmartwienia znikały z pierwszym płaczem tego Dziecka...Jak pracowali ponad siły...Jak liczyli każdy skopek zboża...
     Kiedy wróciliśmy do domu, przytuliłam się do Babci i wyszeptałam...
     - Dziękuję, że nie byłaś mamałygą...
Babcia podejrzliwie spojrzała na Dziadka...
     - Coś Ty Jej znowu nagadał ?? - zapytała...
     Dziadek schował głowę w kaptur i udawał, że nie słyszy...A potem puścił do mnie perskie oko...
     - Koniowi zadam...- wymruczał...
On też nie był mamałygą...
     Miał osiemdziesiąt sześć lat, kiedy wszedł na stodołę naprawić dach...
     Kiedy spadał osłupiała Rodzina patrzyła bezradnie, a potem wszyscy ruszyli galopem na ratunek...
Dziadek wstał, otrzepał portki i stwierdził...
     - Co się tak gapicie ?? Drabina mi się omskła...
     Nie pozwolił wezwać pogotowia, mimo połamanych żeber, nawet do lekarza nie poszedł...
     Nazajutrz ubrał swój przydługawy płaszcz i czapkę z daszkiem, i poszedł paść krowy...
     Bo przecież krowy nie winne, że się drabina omskła...
     Dziadkowy "przepis" na mamałygę pamiętałam każdego dnia, i pamiętam do dzisiaj...Bo człowiek tyle jest wart ile zrobi, ile po nim zostanie...