O kwietniku "mimochodem" i przydomowej Niagarze...

     - Panie !! Co Pan budujesz ?! - zapytał bardzo zaaferowany kierowca wywrotki, kiedy na parking koło Orzeszka spadło kolejne sześć ton piasku...
     Pan N. uśmiechnął się tajemniczo, a ja z chichotem schowałam się za domkiem...
     Zużycie piasku mamy kolosalne !! Sami wiemy...
     Najpierw "podłoga" w warsztacie, otoczka wokół Orzeszka, piaskownica...
     A po ostatnim ugryzieniu mnie przez nieznany obiekt, które to ugryzienie zaowocowało niewyobrażalną opuchlizną i unieruchomieniem kończyny górnej na trzy dni, Ślubny oświadczył...
     - Nic Cię bezkarnie żarło nie będzie !!
     - Ha...- myślę sobie...- ma pomysł...
     Pan N. postanowił wybudować mi ścieżki w "rosarium"...
     Wybiera ziemię, uzupełnia kanały piaskiem, a potem poukładamy tam krążki drewniane...
     Oczami wyobraźni już widzę te królewskie ścieżki...Ogrody wersalskie wymiękają...;o)
     Póki co, układamy na piasku deski, żeby się nie zapadać...

     Normalnie plac budowy...
     I po skończeniu tych ścieżek znowu trzeba będzie zamówić piasek...;o)
Ale, ale...
Miało być o roślinkach, które cierpiały w "rozsadówkach"...
     Dzień pracy, i mieszkanko dla roślinek gotowe...

     A ta roślinka jest pod szczególnym "nadzorem"...
     Jedyna, którą osobiście wybrał Pan N., i pożądał ją posiadać...

     Jak widzicie, znowu będę musiała jechać na targ !! Bo mam wolny metraż dla jakiś bezdomnych zieloności...;o)
Prawdziwe opętanie...
     - Braknie Ci kamieni na "skalniaka"...- zauważył Pan N., kiedy podziwialiśmy stworzone "dzieło"...
Ło Matko i Córko...
Kamienie ?!
     Rzuciłam się ku stercie z obłędem w oczach...
Ufff...
Na to mi wystarczy...
     A że zakładam, że Pan Los nigdy naszych ścieżek aż tak daleko nie zaprowadzi, więc kiedy Pan N. przekopywał kolejne ścieżki, ja zabrałam się do budowy...
Ojciec zawsze mi powtarzał...
     - Ucz się !! Bo jak się nie będziesz uczyć, to będziesz układać kamienie...
     Po kiego zmarnowałam kilkanaście lat życia na zakuwanie ??
     Trzeba było na siłownię chodzić, to by mnie przynajmniej grzbiet mniej bolał od taskania wiader...
Ale wyszło sensownie...
     Pan N. wsparł mnie organizacyjnie...

I nasza osobista Niagara zadziałała !!

Ślubny domajstrował jeszcze tymczasową kładkę...

I mogłam zacząć cmokać z zachwytu...

Ale nie cmokałam, bo już mi na cmokanie sił zabrakło...;o)