Puszka Pandory...cz.7

     Końcówka września była wyjątkowo zimna i deszczowa...A my codziennie maszerowaliśmy ulicami rodzinnego Miasta i szukaliśmy kwatery...Ja znalazłam kilkanaście...Pan N. znalazł kilka...Na widok wózka z dzieckiem wszyscy zamykali nam drzwi przed nosem...
Może dobrze, że tak padało, bo nie musiałam ukrywać łez...Po prostu sobie spływały...
     - Dziecko...Dlaczego płaczesz ?? - zapytała mnie Staruszka, do której zapukałam z pytaniem o kwaterę...
I wtedy, pierwszy raz w życiu nerwy mi puściły...
Obcej Kobiecie opowiedziałam wszystko...
     Pan N. z Pierworodnym w wózku stali na deszczu, a ja wyrzucałam z siebie całą nagromadzoną gorycz i żal...
     - Mam pokoik...- wyszeptała Staruszka...
Nie dotarło to do mnie...
     - Mam pokoik...Nie płacz...Jeśli chcecie, zamieszkajcie...- powtórzyła...
     Pan N. też nie uwierzył od razu...
     Nie było wody...Nie było łazienki...Piec był dziurawy...Z sufitu sypała się słoma...Okna trzymały się w ramach z przyzwyczajenia...A Sąsiadom za sam wygląd dałabym dożywocie...
To była prawdziwa ruina w jednej z "zakazanych dzielnic"...
Najpiękniejsza ruina...Bo nasza...
Mój Ojciec pomagał nam w przeprowadzce...
Wnosił telewizor...
To że go nie upuścił, sklasyfikowaliśmy w kategorii cudów...Łez nie umiał powstrzymać...
Zobaczył...Postawił telewizor i zwiał...
Chyba był wstrząśnięty...
My byliśmy po prostu szczęśliwi...
     To, że koc powieszony w oknie przymarza do szyb ?? Szczegół...
     To, że kran z wodą był zamarznięty przez całą zimę ?? Szczegół...
     To, że do wychodka trzeba było biegać na podwórko ?? Szczegół...
     Pod oknami mieliśmy ogródek, a gruszki rwaliśmy prosto z drzewa, siedząc na parapecie...
Zaczęliśmy żyć własnym życiem...
     I wtedy Siostra Pana N. znowu uciekła od Męża do Ojca...
Przyszła do nas...Była zrozpaczona...Załamana...Łzy płynęły Jej "Niagarą"...
Wtedy powiedzieliśmy Jej co myślimy...
     "Jesteś wykształcona, masz świetną pracę, jeśli się zdecydujesz odejść na stałe, pomożemy Ci, Dzieci będą miały opiekę, bo i tak siedzę w domu...Ale może najpierw wstrząśnij Szwagrem...Pozew zawsze możesz wycofać..."
     Wysłuchała nas...Kiwała głową ze zrozumieniem...Przyznawała rację...Postanowiła to przemyśleć...
     Po dwóch dniach dowiedzieliśmy się, że wróciła do Męża i z detalami opowiedziała o naszej rozmowie...Tak na zgodę...
Wystawiła nas jak dwie kaczki...
Dobrze, że Szwagier nie polował...
     Czym tłumaczyliśmy to ??
     Miłością...Nic innego nie przychodziło nam do głowy...Tylko miłość może człowieka tak zaślepić...W końcu byliśmy "specjalistami" od miłości...

cdn ...