Cienie z dzieciństwa, czyli o "zajawkach"...

     Smaki dzieciństwa mają to do siebie, że dręczą Człeka całe życie i mimo wielu prób nigdy nie udaje się ich odtworzyć...
Smak jajecznicy na masełku...
Pierwsze truskawki prosto z grządki...
"Wodzianka" Dziadka Stefana...
Echhh...
Można by wymieniać w nieskończoność...
Ale już dawno ich nie ma...
     Oprócz smaków zniknęło jeszcze coś...
     Cienie z dzieciństwa...
     Delikatnie muskające nas wspomnienia, których pewni nigdy nie będziemy...
Czy zdarzyło się to na prawdę ?? 
Czy byliśmy świadkami owych wydarzeń ?? 
Czy może są to wspomnienia zaczerpnięte z opowieści ??
Podobno Człowiek nie pamięta wspomnień z wczesnego dzieciństwa...
Podobno...
     A jeśli nasza podświadomość zapisała te obrazy i nikt nie mógł nam ich opowiedzieć ??
To anomalia czy wspomnienia ??
     Od zawsze mam przed oczami pewne obrazy, obrazy widziane z perspektywy dziecka, dziecka bardzo małego...
     Stoję w łóżeczku, trzymam się drewnianej, brązowej listwy i podryguję zabawnie...Sprawia mi to ogromną przyjemność...Nie widzę ani sprawujących opiekę Rodziców, ani pomieszczenia...
Pamiętam jedynie wypełniającą mnie bezgranicznie radość i smak tynku...
Buzię mam wypchaną wydrapanym ze ściany tynkiem...
Dokładnie pamiętam nawet układ tych dziur...
Podobno nawet obrywałam za te dewastacje naszego lokum...
Ale tego moja szanowna mózgownica we wspomnieniach nie zapisała...
     Co jeszcze błąka mi się po makówce ??
     Pies...
Nie żeby w całości, ale cień psa...Mojego pierwszego psa...
Miał na imię Nero...
Był białym kundlem, na dodatek mało urodziwym...(Nero nie doczekał czasów, z których wspomnienia są bardziej usystematyzowane)...
I właśnie ten biały cień błąka mi się po czerepie...
     Otwierają się drzwi, wbiega biała zjawa, smaruje mi po twarzy wilgotnym jęzorem i znika...
W sumie to chyba ten jęzor pamiętam najlepiej...
Pies występuje bardziej w roli jęzorowego "nosiciela"...
     To takie "zajawki" z przeszłości...
     Przecież nikt mi nie opowiadał gdzie drapałam w ścianę, jaki kształt miały dziury po tych wykopaliskach, ani jak smakowały owe "delicje"...
Nikt też nie mógł mi przekazać obrazu psiego zwidu i jęzorowego "chlapnięcia"...
     I ta radość rozsadzająca małego Człowieczka...
     Najradośniejsza z radości jakie w życiu kiedykolwiek odczuwałam...