Żukowska i Korycki, czyli podróż na zaczarowanym dywanie...

     Piąteczek zaczął się mało piąteczkowo...
     Pan N. nawet nosa z serwisu nie wystawił, poobstawiany sprzętem wszelakim, a ja namiętnie ćwiczyłam skoki po drabinie porządkując kable...
Czy ja Wam już mówiłam, że nie cierpię porządkować kabli ?? 
Nie mówiłam ?? 
To mówię...
     Mogę nawet porządkować wentylatory (chociaż niekoniecznie), ale kable wywołują we mnie najgorsze instynkty...
Szczególnie, że mam kilka "zaszłości" po byłych Pracownikach i nijak nie umiem ogarnąć, co Autorzy mieli na myśli dokonując takich a nie innych opisów...
Echhh...
     Jak widzicie mojej piąteczkowe nastawienie powinno być byle jakie, ale nie było...
     Nie było, bo niczym sroka w gnat wpatrywałam się w zegar odliczając każdą minutkę do siedemnastej...
O siedemnastej bowiem, mój piąteczek miał stać się prawdziwym początkiem weekendu...
     Sklepik zabezpieczony, "Nagusek odpalony" i Gordyjka w towarzystwie Pana N. ruszyła do Krakusowa...
Już samo to poprawiało mi humorek znacznie, a jak jeszcze pomyślałam, że za chwilkę zanurzę się w mrokach salki koncertowej w Rotundzie to mi sam "banan" na twarzy rozkwitał...
     Co sił w mechanicznych koniach cięliśmy na koncert Dominiki Żukowskiej i Andrzeja Koryckiego...
     Pana Andrzeja poznaliśmy trzy lata temu na koncercie jubileuszowym podczas "Shanties"...
Wówczas, przyznam szczerze jakoś nam umknął...
W magicznej atmosferze Jego śpiewy były tylko jednymi z wielu...
W zeszłym roku odkryliśmy kolędę, którą Pan Andrzej śpiewał z Panią Dominiką...
Widocznie był to akurat "ten moment"...
Zaczęliśmy szperać...
Co śpiewają...Gdzie śpiewają...I kiedy...
Wczoraj śpiewali w Rotundzie...
Bilety mieliśmy już dawno...Z niecierpliwością czekaliśmy na pierwsze dźwięki...
Miało być balladowo...Okudżawa...Wysocki...Biczewska...
Wszystko jedno czy po polsku, czy po rosyjsku teksty, które zapadają w duszę...
Sala, czego można było się spodziewać, zapełniona, ale tym razem pojechaliśmy ze sporym wyprzedzeniem, więc miejsca mieliśmy wyborne...
No i zaczęli...

     Bez sztampy...Tak, jakby śpiewali dla grupy znajomych...
Repertuar też bez określonych wcześniej zasad...
     - Co mamy zaśpiewać ?? - zapytał Pan Andrzej z niewinnym uśmieszkiem...
     Sala zawrzała...
     Z kilkuset zgromadzonych gardeł wyrywały się propozycje obszernego śpiewnika...
Były piosenki żeglarskie...Były ballady...
A "sala" śpiewała razem z Nimi...
Było nam wszystko jedno czy śpiewamy z akompaniamentem, czy acapella, po rosyjsku, czy po polsku...
I o dziwo, wychodziło to całkiem przyzwoicie, chociaż ten dziwny "chór" widział się po raz pierwszy...
     Cisza panowała na sali tylko wtedy, kiedy śpiewała ballady Pani Dominika...
Jej magiczny głos przenikał człowieka na wylot i powodował "ciarki" na kręgosłupie...
Czarowała...Czarowała...Czarowała...
A my, jak na magicznym dywanie unosiliśmy się daleko...
Do zielonych lasów...Do błękitnych jezior...Do skotłowanego sztormem oceanu...
Tak było...
     Czas przestał istnieć...
     Ludzie uśmiechali się do siebie...
     Nikt się nie spieszył...
To był taki zwyczajny piątkowy wieczór...