Instrukcja skrócona jak stracić tron...

     Było to pewnego, deszczowego dnia minionej jesieni...Szaruga spowijała niebo...Z nisko sunących chmurek pokapywał "kapuśniaczek"...A ja siedziałam przed minitorkiem poziewując malowniczo...

Nagle drzwi sklepiku otworzyły się z rozmachem i na progu stanął Jegomość obszernej postury...

     - Królowo ratuj !! - wykrzyknął bez powitania i stał oczekując mojej reakcji...

     Widok, ów niespodziewany Gość przedstawiał sobą osobliwy...

     Kurtka przemoczona doszczętnie, spodnie ubłocone niemiłosiernie, twarz pokryta jakąś mazią i czerwona jak burak, a ręce...

Orzesz...(ko)...

Ręce, które miał złożone w pozie modlitewnej były czarne...Po prostu czarne...

Tak brudnych rąk to ja dawno nie widziałam...

     Stał ów Jegomość tuż za progiem, rozpacz i błaganie miał na tej swojej brudnej twarzy wypisane i powtarzał...

     - Ratuj...

     Nie powiem...Milusio mi się na duszyczce zrobiło...Bo i koronowaną głową dawno nie byłam, i modłów do mnie jakoś nikt ostatnio nie uskuteczniał, ale nie wypadało owej chwalebnej chwili w nieskończoność przeciągać...

     - Co się stało ?? - zapytałam z nadzieją, że tak od razu nie zostanę zdetronizowana...

     - Jadę z towarem z Krakowa, pomyślałem, że po drodze wstąpię do Szwagra na jakąś kawę... - rozpoczął swoją opowieść zrozpaczony Jegomość... - zaparkowałem pod blokiem, manele z kabiny pozbierałem, wysiadłem i drzwi zatrzasnąłem, a wtedy mi się jakoś tak kluczyki od samochodu z ręki omskły i ziuttt do kratki ściekowej...- wylewał swoje żale Jegomość.

- Lecę do Szwagra, a tam nikoguśko w domu !! Nie zadzwoniłem wcześniej, bo Im chciałem niespodziankę zrobić !! Ratuj Królowo !!

     - Oho !! - myślę sobie - nie jest źle - przyczynę rozpaczy już znam, a korona dalej na łepetynce tkwi...

     - Oni dopiero wieczorem z pracy wracają, a ja aż do Szczecina mam dzisiaj dojechać... - jęczał Nieszczęśnik... - że też mi się kawy darmowej zachciało...Już dwie godziny walczę z tą kratką, ale nijak sięgnąć... - marudził...

     Pomilczałam jeszcze momencik, żeby tak od razu tronu nie stracić i sięgnęłam za blat lady...

     - To się chyba nada... - odpowiedziałam i zademonstrowałam "mój drucik"...

W sumie półtora metra druta z wykrzywioną malowniczo końcówką...

Pan spojrzał na mnie podejrzliwie...

     - U Was na Osiedlu to te kluczyki hurtem do kratek wpadają ?? - zapytał i wyciągnął umorusaną dłoń... - Będzie idealny !! - zakrzyknął radośnie...

     - Tylko niech on czasem na wakacje do Szczecina nie jedzie, bo żaluzji nie pozamykam !! - zdążyłam krzyknąć za znikającym Jegomościem...

     Wrócił po kilku minutach ogromnie zadowolony, ściskając w jednej garści kluczyki, a w drugiej "mojego drucika"...

     - Będę Panią pod niebiosy wychwalał !! Dziękuję !! - pożegnał się ze mną...

     Hmmm...

     No i koniec mojego królowania...

     Przez kawałek drutu straciłam tron...