Powrót do domu, czyli jak góry pokazały swoją moc...

     Kiedy opuszczaliśmy rozbrzmiewającą góralskimi przyśpiewkami Kolibę, wiedzieliśmy, że ten Sylwester był wyjątkowy, i że zapamiętamy go na długo...

     Dzieciaki umościły sobie gniazdko na tylnej kanapie "Naguska" wyciągając z plecaków kolorowe jasieczki...

     Pan N. ustawił namiary na GPS-ie...

     - Jedziemy na autostradę, będzie szybciej... - zakomunikował...

Nikt nie miał nic przeciw wcześniejszemu leżakowaniu...

     Kiedy zbliżaliśmy się do pierwszego skrzyżowania z GPS-a padła komenda...

     - W lewo...

Pan N. wykonał manewr...

     Droga była nieźle oświetlona jak na górskie warunki...Na poboczach zalegał śnieg...Ale nawierzchnia była przyzwoicie czarna...

I nagle "Nagusek" zatańczył...

Twarz Pana N. stężała pełną koncentracją...Płynnie wykonywał manewry usiłując wyprowadzić nas z poślizgu...

Uffff....

     - Orzesz...(ko)...- wyrwało się Mężowi...

     - Dobrze było... - rzucił Syn z tylnej kanapy...

     Odetchnąwszy głęboko Pan N. wrzucił jedynkę i ruszył...Prędkościomierz wskazywał 10km/h...

Po kilkuset metrach wyrwało mi się...

     - Ta droga jakaś dziwna jest...

     - Jak to w górach... - uspokajał mnie Ślubny...

GPS nie miał wątpliwości...

     Za następnym zakrętem droga z nagła się zwęziła i "Nagusek" zaczął tańczyć w zmrożonych muldach...Pan N. skupiony niemiłosiernie usiłował odpowiadać ruchami kierownicy na nieprzewidywalne ruchy autka...Opony jęczały usiłując złapać przyczepność...W idealnej ciszy słychać było bryły lodu ocierające się o podwozie...

Ściana lasu po lewej stronie...

Przepaść po prawej...

     Wyobraźnia podsuwała mi makabryczne obrazki koziołkującego w nią "Naguska"...

Pan N. walczył niestrudzenie...

Ja naciskałam wyimaginowane pedały i zaciskałam dłonie na nieistniejącej kierownicy...

Siłą woli usiłowałam zobaczyć kawałek czarnego, życzliwego asfaltu...

     - Co tak miga ??...-zapytał w pewnej chwili Pan N. spoglądając w mrok...

     - Policja... - odpowiedziałam i poczułam ulgę...

     - Hahahaha... - odpowiedziało mi zgodnie moje Stadko...

     - Policja ?? Tutaj ?? - zapytał z niedowierzaniem Pan N.

     Po kilku metrach, zza drzew wyłonił się, stojący na poboczu radiowóz...

Wyłączone światła...Pozamykane drzwi...Cisza...

     - Chyba Chłopaki odsypiają... - stwierdził Pan N.

     - A co mają robić przed czwartą rano... - odpowiedziałam, bo sam fakt ujrzenia w tej głuszy oznak cywilizacji napawał mnie optymizmem...

Minęliśmy radiowóz i ruszyliśmy dalej...

     Po kolejnym kilometrze, przejechanym z prędkością 5km/h byłam psychicznie wyprana...

Pan N. walczył o każdy metr przejechany bezpiecznie...

Kiedy spojrzałam na wyświetlacz GPS-a poczułam suchość w gardle...

Ta droga mogła ciągnąć się kilometrami...

     - Mamy trochę miejsca...Zawracajmy... - poprosiłam...

     - Powrót nie będzie łatwiejszy...- analizował drogę Pan N.

     - Ale wiemy co za nami...Co przed nami nie wiemy... - włączył się w rozmowę Syn...

Synowa milczała...

     - No to próbujemy...

     Mijany radiowóz już nie wywołał we mnie otuchy...Gdyby nie jego widok pewnie zawrócilibyśmy właśnie w tym miejscu...

Ale dał nam nadzieję, że to uczęszczana droga...Hmmm...

     - Jest tam ktoś w środku ?? - zapytał Pan N.

     - Porozkładali fotele i śpią... - zapuścił "żurawia" do wnętrza radiowozu Syn...

Echhh...

     Przed nami był jeszcze kilometr "drogi przez mękę"...Tym razem zjeżdżaliśmy powoli z niewielkiego wzgórka...

     Pan N. ciągle walczył z samochodem...Ciągle słychać było szum ślizgających się opon i przerażający dźwięk dobijającego do podwozia lodu...Tym razem "malownicza" przepaść była po lewej stronie...Ściana czarnego lasu wydawała się z nas drwić...

Trzy kilometry jechaliśmy prawie godzinę...

     Kiedy dojechaliśmy do sławetnej krzyżówki logika podpowiedziała nam wybór najszerszej i najbardziej oświetlonej trasy...

     - No to jedziemy... - próbował rozładować napięcie Pan N.

Przejechaliśmy może kilometr...

     "Nagusek" dzielnie wspinający się pod górkę nagle zaczął z niej spadać...Pan N. jechał do przodu, a autko do tyłu...

Stanęliśmy, zablokowani hamulcami...

     - Spójrz... - wskazałam Panu N. wyświetlacz GPS-a... - to cholerstwo ciągnie nas na tamto zbocze...

     W rogu wyświetlacza pojawił się kawałeczek opuszczonej właśnie przez nas drogi...

     - Orzesz...(ko)... - podsumował naszą sytuację Pan N.

Zjazd tyłem ze stromego podjazdu wydawał się karkołomny...

     - Mamy szanse zawrócić... - stwierdził Syn lustrując sytuację przez tylną szybę...

     - W lewo ?? - precyzował Pan N. 

     - W lewo...Mamy podjazd i kawałek pola... - opisywał Syn...

     - Pole jest dobre... - stwierdził Pan N. i przygotował samochód do manewru...

     Samochód puszczony z hamulca z nagła podskoczył na jakiejś muldzie i siłą poślizgu przyjął pozycję dokładnie przeciwną do zamierzonej...

Pan N. w ułamku sekundy ponownie nas przyblokował...

     - Jeszcze dasz radę... - Syn lustrował naszą pozycję...

Poczułam ból wbijających mi się w dłoń paznokci...

     Pan N. poprawił się na siedzeniu i w jednym momencie puścił hamulce kręcąc kierownicą...

Chciał wykorzystać poślizg...

Odruchowo spojrzałam w tył...

Samochód zatańczył prawo-lewo i odbijając się od kolejnej muldy wskoczył na podjazd...Nie wjechał...Po prostu wskoczył...

     - No to teraz pozostało tylko jakoś się z tej górki stoczyć...

     Wbiłam wzrok w nawierzchnię drogi usiłując wypatrzeć jakiś w miarę bezpieczny trakt...

Wszędzie widziałam tylko magiczne odbicia kolorowych lampionów z sąsiadujących z drogą posesji...Szklanka...

Zjeżdżaliśmy metr po metrze...

Od poślizgu do poślizgu...

"Nagusek" tańczył niczym baletnica...

     - Ci też chyba chcą do domu... - stwierdził Pan N. w pewnej chwili...

     Na skrzyżowaniu stał samochód, a jego pasażerowie uważnie się nam przyglądali...

     Kiedy zjechaliśmy jakieś dwieście metrów, w tylnej szybie zobaczyliśmy Ich walkę z Matką Naturą...

Tańczyli jak i my...

     - Wracamy na Kubalonkę i ruszamy przez Wisłę... - podjął decyzję Pan N.

     - Teraz to już chyba nie mamy wyjścia...Mam nadzieję, że te wrota prezydenckiej posesji nie są na noc zamykane... - wiedziałam, że to nie będzie "bułka z masłem", ale stan tamtej drogi wydawał nam się o niebo lepszy...

     "Pan Prezydent" był łaskawy...Nie dość, że bramki były otwarte to jeszcze uwieczniono nas na fotce...Echhh...

      W samochodzie panowała w dalszym ciągu idealna cisza...Powoli docierało do mnie delikatne szemranie radyjka...

Jeszcze jeden zakręt i będzie można lekko odetchnąć...

      Z dala połyskiwały światełka trasy narciarskiej kiedy wreszcie poczułam równomierną pracę kół "Naguska"...

Powoli odzyskiwałam równowagę...

Mózg pozwolił na rozprostowanie zaciśniętych pięści...Zelżał ból w dłoniach spowodowany wbitymi paznokciami...Mięśnie nóg zdrętwiałe od naciskania wyimaginowanych pedałów zaczęły dygotać...Prawą stopę wykręcił potworny skurcz...

Marzyłam o papierosie...

     - Nigdy więcej... - wyszeptałam...

     - Zrobiła nas bez mydła... - potwierdził Pan N. spoglądając na wyświetlacz GPS-a, a Jego stężała od napięcia twarz z wolna nabierała rumieńców...

     Syn i Synowa siedzieli na tylnej kanapie milczący...Nie spali, chociaż pora była ku temu idealna...Może trzymali się za ręce...Może patrzyli na siebie...Nie wiem...Nie miała odwagi spojrzeć...

Dygotałam coraz bardziej...

     "Reakcja na stres"...- pomyślałam...

     Kolorowo migające światełka mijanych posesji działały niczym balsam...

     Nie komentowaliśmy niczego głośno...Każde z nas miało przeświadczenie, że niczego mówić nie trzeba...

Przetrwaliśmy, a to było najważniejsze...

Jak ?? 

Tego to chyba najstarsi Górale nie wiedzą...

To był rzeczywiście wyjątkowy Sylwester...

 

P.S. Po drodze minęliśmy dwie stłuczki, karambol i jedno autko, które właśnie zaparkowało na drzewie...

Kiedy zaparkowaliśmy "Naguska" pod blokiem wiedzieliśmy jedno...

Opatrzność na prawdę nas lubi...;o)