Dzień za dniem...

Wstaję o świcie z bladym obliczem,
przy porannej kawie obowiązki liczę,
wkładam ubranko lekko upaprane,
bo dzisiaj ściany będą malowane.
Pan N. już wisi na naszej drabinie,
zagipsuje sufit nim kwadransik minie, 
równomierny chrobot wbija mi się w uszy
i gromki wulgaryzm bo się sufit kruszy. 
Rzucam się ze zmiotką żeby nie roznosić
"wyłaź spod drabiny" Ślubny grzecznie prosi. 
Emulsja już bielą z wiaderka nam błyska,
nim włożyłam pędzel...mam białego pyska... 
Tak się energicznie z bieli wycierałam,
że caluśkie portki sobie upaprałam.
Pan N. z cierpliwością znosi te usterki,
bo zapał widzi u swej żonki wielki,
i tak żeśmy dzielnie dwa dni malowali,
że się teraz efektem możemy pochwalić. 
Kuchenka gotowa, bielą oczy cieszy,
a Ślubny już z kielnią do pokoju spieszy. 
Dreptam za nim dzielnie, bo cóż mi zostało,
ostatecznie koszulkę jeszcze mam niebiałą... 
W międzyczasie biegam na swoje zabiegi,
nie powiem...skuteczne dosyć są te biegi... 
Potem na przymiarkę z ozorem na brodzie,
to okup konieczny, jeśli chcesz być w "modzie".
Wieczorem jak kłoda padam na posłanie
i wtedy najczęściej odchodzi mnie spanie,
więc tłukę się w betach jak w łożu boleści... 
Gdzieś spanie zgubiłam...W głowie się nie mieści...
I znowu o świcie z pobladłym obliczem,
przy porannej kawie obowiązki liczę...